خصوصیات، عوارض عمل و سرانجام دو روش جراحی در بیماران مبتلا به سندرم خروجی قفسه‌ی صدری

چکیده

مقدمه: در صورت عدم بهبود سندرم خروجی قفسه‌ی صدری (Thoracic outlet syndrome یا TOS) با درمان‌های حمایتی، برای برداشتن عامل فشار، عمل جراحی صورت می‌گیرد. هدف از مطالعه‌ی حاضر، مقایسه‌ی خصوصیات و عوارض دو روش عمل در بیماران مبتلا به TOS بود.

روش‌ها: مطالعه‌ی حاضر، یک مطالعه‌ی گذشته‌نگر بود. از حدود 120 بیمار مبتلا به TOS که در طی سال‌های 89-1380 در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، 47 نفر، 16 نفر آن‌ها در گروه 1 و 31 نفر در گروه 2، مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه 1 کشش دست مداوم و دینامیک بود و دنده‌ی اول به یک باره برداشته شد، ولی در گروه 2 کشش متناوب بود و دنده با رانژور قطعه قطعه و سپس برداشته شد. اطلاعات مربوط به علایم قبل و بعد از عمل، عوارض عمل و نتایج در دو روش جراحی از پرونده‌ی بیماران استخراج گردید.

یافته‌ها: از 47 بیمار بررسی شده 36 نفر (6/76 درصد) زن و 11 نفر (4/23 درصد) مرد بودند. میانگین سنی بیماران 38 سال بود. از لحاظ آماری میزان بهبودی و عوارض بعد از عمل در 2 روش جراحی تفاوت معنی‌داری نداشت. در گروه 1 با این که 75 درصد بیماران بعد از عمل احساس ناراحتی (خفیف تا شدید) را ذکر می‌کردند، ولی 5/62 درصد آن‌ها عمل را عالی و خوب می‌دانستند. در گروه 2 نیز 19/74 درصد بعد از عمل احساس ناراحتی (خفیف تا شدید) داشتند، ولی به طور کلی 58/80 درصد بیماران عمل را عالی و خوب می‌دانستند.

نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که اگر چه وضعیت بهبودی بعد از عمل در 2 گروه با هم تفاوت معنی‌داری نداشت ولی به نظر می‌رسد با توجه به امکان آسیب کمتر به عناصر عروقی- عصبی، استفاده از کشش متناوب و همچنین عدم برداشت دنده به صورت یک باره در رویکرد Transaxillary ایمن‌تر باشد.

واژگان کلیدی: دنده‌ی گردنی، سندرم خروجی قفسه‌ی صدری، ترانس آگزیلاری، برداشتن دنده