دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953126420140121Comparing Anti-apoptotic Effects of Peroxisome Proliferator-Activated Receptor-Gamma and Angiotensin-Converting Enzyme Inhibitors using Human Umbilical Vein Endothelial Cells Exposed to Sera from Patients with Alzheimer’s Disease and Healthy Controlsمقایسهی اثرات آنتی آپوپتوتیک داروهای PPAR-Gamma و ACE-I بر روی سلولهای اندوتلیال ورید نافی کشت داده شده در معرض سرم بیماران مبتلا به آلزایمر و افراد سالم1997200414208FAرخساره معمارعضو هیأت پژوهشی، مرکز تحقیقات علوم اعصاب اصفهان، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان و استادیار، گروه فارماکولوژی، دانشکدهی علوم پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد نجف آباد، اصفهان، ایران0000-0001-6544-9501مجید قاسمیاستادیار، گروه مغز و اعصاب، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانa:2:{s:5:"en_US";s:0:"";s:5:"fa_IR";s:0:"";}لیلا دهقانیمربی آموزشی، گروه زیستشناسی، دانشکدهی علوم پزشکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد، اصفهان، ایرانJournal Article20130703Background: Alzheimer's disease (AD), the most frequent progressive neurodegenerative disorder, is associated with endothelial cell dysfunction. It has been presented that peroxisome proliferator-activated receptor-gamma (PPAR-gamma) agonists can attenuate neurodegeneration of experimental autoimmune encephalomyelitis (EAE) and improve vascular function. On the other hand, angiotensin-converting enzyme inhibitors (ACE-I) has beneficial effects on endothelial dysfunction and endothelial surveillance. This study aimed to compare the beneficial effects of PPAR-gamma and ACE-I on human umbilical vein endothelial cells (HUVECs) treated with sera from patients with Alzheimer's disease or healthy controls.Methods: 10 patients with Alzheimer's disease and 10 healthy individuals were arranged in case and control groups, respectively. Apoptosis was identified after and before adding pioglitazone and enalapril on endothelial cells by annexin V‑propidium iodide staining and cell-death detection kit. Although, nitrite levels were diminished when the sera exposed to both drugs treated endothelial cells but this difference between them was not significant.Findings: Pioglitazone and enalapril could attenuate apoptosis rate significantly before treating with sera from patients with Alzheimer's disease but the reduction rate was more when pioglitazone added to the media. Also, nitrite concentration showed significantly greater levels of dissolved NO2/NO3 metabolite in the culture media of endothelial cells treated by sera of patients with Alzheimer's disease (P < 0.05), while the rate of nitric oxide significantly decreased when both drugs were presented in culture media.Conclusion: Overally, apoptosis rate reduced more when PPAR agonist was added than ACE-I drugs. It seems that poiglitazone stimulate more anti-apoptotic mechanisms in Alzheimer's disease.مقدمه: آلزایمر یک نوع اختلال در عملکرد مغزی است که طی آن، به تدریج تواناییهای ذهنی بیمار تحلیل میرود. مطالعات نشان دادهاند که نقص سلولهای اندوتلیال میتواند منجر به بیماریهای التهابی عصبی مزمن و حاد شود. تیازولیدین دیونها (TZDs یا Thiazolidinediones) داروهای آگونیست گیرندهی پراکسی زوم پرولیفراتور اکتیویتور گاما (PPAR-gamma یا Peroxisome proliferator-activated receptor-gamma) هستند. TZDs (پیوگلیتازونها) نه تنها میتوانند آسیب ناشی از تخریبهای عصبی را در برخی بیماریهای خود ایمن تضعیف کنند؛ بلکه باعث بهبود عملکرد عروق، حفظ سلولهای اندوتلیال و مانع از پیشرفت بیماریهای آترواسکلروتیک میشوند. برخی داروها نظیر انالاپریل نیز که از خانوادهی مهار کنندههای آنزیم تبدیلگر آنژیوتانسین ACE-I (Angiotensin converting enzyme- inhibitor) میباشند، دارای نقش فعالی در سیستم رنین آنژیوتانسین در نقص عملکرد عروق و حفظ این سلولها میباشند. با توجه به اثرات مفید ACE-I و TZDs بر روی نقص عملکردی سلولهای اندوتلیال و حفظ این سلولها، پژوهش حاضر با هدف بررسی میزان آپوپتوز در سلولهای اندوتلیال ورید نافی تیمار شده با سرم بیماران مبتلا به آلزایمر و مقایسهی اثر محافظتی این دو دارو انجام شد.روشها: در این بررسی، 10 نفر به عنوان گروه شاهد و 10 نفر به عنوان گروه مورد انتخاب شدند. برای ارزیابی اثر انالاپریل و پیوگلیتازون بر روی سلولهای اندوتلیال تیمار شده با سرم بیماران آلزایمری، نمونهها به 4 گروه تقسیم شدند. پس از آمادهسازی گروهها، میزان آپوپتوز با استفاده از کیت تشخیص مرگ سلولی و دستگاه فلوسیتومتری بین گروههای شاهد و مورد، 24 ساعت قبل و بعد از اضافه کردن انالاپریل و پیوگلیتازون مقایسه شدند. نتایج حاصل از این مطالعه با استفاده از نرمافزار SPSS نسخهی 18 و آزمون ANOVA یک طرفه با 05/0 > P آنالیز شدند.یافتهها: میزان آپوپتوز در گروه اول که با سرم بیماران آلزایمری تیمار شدند، نسبت به گروه تیمار شده با سرم افراد سالم به طور معنیداری بالاتر بود. در گروه تیمار شده با انالاپریل 24 ساعت قبل و بعد از افزودن سرم این بیماران، میزان آپوپتوز در سلولهای اندوتلیال در مقایسه با گروه شاهد کاهش یافت. اما در مقایسه، پیوگلیتازون زمانی که 24 ساعت قبل از تیمار با سرم این بیماران اضافه شد، به میزان بیشتری توانست میزان آپوپتوز را کم کند. در هر دو گروه دارویی، میزان دی اکسید نیتریک بین تیمار 24 ساعت قبل و بعد کاهش یافت؛ اما تفاوت معنیداری بین گروهها مشاهده نشد.نتیجهگیری: پیوگلیتازون در مقایسه با انالاپریل بهتر میتواند سطح اکسید نیتریک و عوامل آپوپتوزی را در بیماران آلزایمری کم کند. به نظر میرسد که پیوگلیتازون باعث فعالسازی پروتئینهای ضد آپوپتوزی بیشتری میشود.https://jims.mui.ac.ir/article_14208_4169c05cfe6cf36895449eb6984745cb.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953126420140121What Are the Reasons for Choosing Psychiatry as a Profession? A Survey of 277 Iranian Residents and Psychiatristsچه دلایلی برای انتخاب حرفهی روانپزشکی وجود دارد؟ همهپرسی 277 دستیار و متخصص روانپزشکی ایرانی2005202214209FAغلامحسین احمدزادهدانشیار، مرکز تحقیقات علوم رفتاری و گروه روانپزشکی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانغلامرضا قاسمیدانشیار، مرکز تحقیقات آموزش پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانبهار پور روشنیدانشجوی پزشکی، دانشکدهی پزشکی و کمیتهی تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانپدرام خلیقینژاددانشجوی پزشکی، دانشکدهی پزشکی و کمیتهی تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانندا مسجدیپزشک عمومی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانJournal Article20121027Background: Lack of interest to undertake psychiatry as a specialization is well documented. This study was an endeavor to reveal the underlying factors encouraged a group of medical graduates in Iran to peruse their higher education in psychiatry.Methods: The study sample, 277 psychiatrists and residents randomly selected, filled up a paper-pencil questionnaire with 65 items pertaining to factors prior to medicine, during medical course, and after completion of medicine. Data were analyzed using SPSS.16 and running couple of analytical and descriptive tests.Findings: The mean age of studied samples was 39.3 ± 7.0 years and more than half of them were men (57%). Majority of the participants were full-fledged psychiatrists. Over all, the participants claimed that their encounters and experiences during medical course motivated them to turn into psychiatry. For majority of psychiatrists, “the need for treatment of psychiatric patients” and for residents “personality and manner of psychiatric teachers” left more influence on them. Among factors after graduation, “sense of responsibility towards psychiatric patients” and “personality and attitude of mental health personnel toward psychiatric patients” turned out as important factors for psychiatrists and residents, respectively. At the time of appearing for specialization exam, “interest” and “low stress during training” were equally important for both.Conclusion: Full-fledged psychiatrists and residents shared common interest in persuading psychiatry as a specialization. Their differences came from their personal experiences during their training course.مقدمه: از شواهد امر چنین بر میآید که دانشآموختگان پزشکی در غرب علاقهی چندانی به ادامهی تحصیل در رشتهی روانپزشکی ندارند. در این زمینه، برای دانشآموختگان ایرانی مطالعهی مستندی یافت نشد. هدف اصلی این مطالعه، دستیابی به دلایل متقنی است که دستیاران روانپزشکی و دانشآموختگان این رشته، یعنی روانپزشکان را به انتخاب این حرفهی تخصصی سوق داده است.روشها: جامعهی پژوهش در این مطالعهی مقطعی- توصیفی، 1183 دانشآموختهی رشتهی روانپزشکی و دستیاران کل کشور در سال 1391 بودند. یک پرسشنامهی 65 سؤالی که در برگیرندهی دلایل متعدد مربوط به چهار دورهی زندگی حرفهای شرکت کنندگان (قبل از ورود به رشتهی پزشکی، حین تحصیل، بعد از فراغت از تحصیل در پزشکی عمومی و در زمان انتخاب رشته) بود، بین آنها توزیع گردید که 277 نفر پرسشنامههای کامل شده را مرجوع نمودند. دادههای خام به کمک نرمافزار SPSS و اجرای آزمونهای توصیفی، تجزیه و تحلیل شدند.یافتهها: میانگین سنی شرکت کنندگان در مطالعه 0/7 ± 3/39 سال و بالغ بر نیمی از آنها (57 درصد) مرد بودند. بیش از 70 درصد شرکت کنندگان، متخصصین روانپزشکی بودند. تجارب و عوامل مربوط به دوران تحصیل پزشکی عمومی، بیشترین تأثیر را از نظر پاسخ دهندگان داشتند. متخصصان نسبت به دستیاران، این مرحله را بیشتر مؤثر دانستند که در این بین «اهمیت درمان بیماریهای روانی در آینده» در دستیاران و «شخصیت و سلوک استادان و دستیاران روانپزشکی و رشتههای مرتبط» در بین متخصصان بیشترین فراوانی را داشت. در بین متخصصان، عوامل مربوط به بعد از فراغت از تحصیل پزشکی عمومی تأثیر نسبی در انتخاب رشته داشت که در این میان گزینهی «احساس مسؤولیت در قبال بیماران روانی» و در مورد دستیاران «شخصیت روانپزشکان و سایر دست اندر کاران» بیشترین فروانی را داشت. عوامل مؤثر حین انتخاب رشته، تفاوت معنیداری بین دستیاران و متخصصان داشت؛ دستیاران «سهولت نسبی و کشیکهای کم استرس» و متخصصین «علاقه» را بیشترین علت ذکر کرده بودند. در زنان و مردان، تفاوت معنیدار در پاسخها مشاهده نشد.نتیجهگیری: طبق نتایج مطالعهی حاضر، به نظر میرسد که دلایل شرکت کنندگان گاهی مشترک و در پارهای زمینهها متفاوت بود. این تفاوتها، با توجه به تجارب متفاوت زندگی شرکت کنندگان در مطالعه، قابل توجیه است.https://jims.mui.ac.ir/article_14209_017cfd6414ed3c7cf65f98b2ccaf3626.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953126420140121Response of Patients with Intermediate Beta-Thalassemia to Treatment with Hydroxyureaپاسخ بیماران مبتلا به تالاسمی اینترمدیا به درمان هیدروکسی اوره2023203014210FAمجید متولی باشیدانشیار، گروه زیست شناسی، دانشکدهی علوم، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران0000-0003-4380-0166طیبه قاسمیکارشناس ارشد، گروه زیست شناسی، دانشکدهی علوم، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایرانسیمین همتیاستادیار، گروه رادیوتراپی و انکولوژی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانa:2:{s:5:"en_US";s:0:"";s:5:"fa_IR";s:0:"";}حمید هورفرپزشک عمومی، کلینیک بیماریهای خونی وراثتی، بیمارستان سیدالشهدا (ع)، اصفهان، ایرانJournal Article20130709Background: Hydroxyurea is a chemotherapeutic agent for treatment of cancer. This drug induces globin-g synthesis, so it could be used for treatment of thalassemia. Several studies have been shown that treatment with hydroxyurea increases Hb and HbF levels in patients with intermediate beta-thalassemia. However, the efficiency of hydroxyurea treatment in patients with beta-thalassemia is unclear. In the present study, clinical response of these patients to the drug was investigated.Methods: In this prospective study, the samples were patients with beta-thalassemia intermedia admitted to Sayed-al-Shohada hospital, Isfahan, Iran, during the years 2011-13. Efficiency of hydroxyurea in 46 patients was studied by determining the changes of Hb and HbF levels before and after one year of treatment with the drug. Treatment was performed using 500 mg capsule with dosage of 20 mg/day/kg. Patients were monitored for side effects, too.Findings: After treatment, the means of Hb and HbF levels increased at a rate of 0.47 ± 1.12 g/dl and 6.04 ± 1.43 percent, respectively; where the first was statistically significant, but the latter was not. Use of drug improved the quality of the patient's condition and there was no side effect.Conclusion: According to our results, it is suggested that treatment with hydroxyurea could be effective in majority of patients with intermediate beta-thalassemia.مقدمه: هیدروکسی اوره یک عامل شیمی درمانی شناخته شده است که به منظور درمان سرطان مورد استفاده قرار میگیرد. این دارو منجر به القای سنتز g-globin میشود و بنابراین میتواند برای درمان بتا تالاسمی مورد استفاده قرار گیرد. مطالعات مختلف نشان داده است که در بعضی از این بیماران، دارو سطح گلوبین کل و HbF (Hemoglobin F) را افزایش میدهد. با وجود این، تأثیر بالینی هیدروکسی اوره در بیماران مبتلا به تالاسمی هنوز مورد بحث است. در مطالعهی حاضر، پاسخ کلینیکی بیماران نسبت به دارو، مورد بررسی قرار گرفته است.روشها: این مطالعهی تجربی از نوع وابسته به آینده بود. جامعهی مورد مطالعه، بیماران بتا تالاسمی اینترمدیای مراجعه کننده به بیمارستان سیدالشهدای (ع) اصفهان بین سالهای 91-1389 بودند. تأثیر دارو در 46 بیمار از طریق تعیین تغییرات سطح Hb (Hemoglobin) و HbF قبل و پس از یک سال درمان با دارو مورد بررسی قرار گرفت. درمان، بر اساس وزن بدن به صورت کپسول 500 میلیگرمی به میـزان mg/kg/day ۲۰ انجام گرفت. بیماران از نظر عوارض دارو نیز تحت نظر قرار گرفتند.یافتهها: میانگین سطح هموگلوبین کل پس از درمان به میزان gr/dl 12/1 ± 47/0 و میانگین سطح HbF به میزان 43/1 ± 04/6 درصد افزایش داشت که میانگین اول از لحاظ آماری معنیدار بود؛ اما میانگین دوم معنیدار نبود. همچنین مصرف دارو سبب بهبود وضعیت بیمار شد و عارضهای به دنبال نداشت.نتیجهگیری: به نظر میرسد داروی هیدروکسی اوره در اکثر بیماران مبتلا به بتا تالاسمی اینترمدیا مؤثر است و میتواند برای درمان آنها مورد استفاده قرار گیرد.https://jims.mui.ac.ir/article_14210_ccf40b2c44fba3aadf7286affe8c1407.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953126420140121Comparing the Inhalable and Parenteral Forms of Erythropoietin in Enhancement of Reticulocytes Countمقایسهی پودر استنشاقی اریتروپوئیتین و فرم تزریقی آن در افزایش رتیکولوسیتهای خون2031204114211FAژاله ورشوسازاستاد، گروه فارماسیوتکس، دانشکدهی داروسازی، و مرکز تحقیقات سیستمهای نوین دارورسانی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0001-9333-5798محسن مینائیاناستاد، گروه فارماکولوژی، دانشکدهی داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0002-2129-6299مریم سامیدانشجوی داروسازی، گروه فارماسیوتکس، مرکز تحقیقات سیستمهای نوین دارو رسانی، دانشکدهی داروسازی و کمیتهی تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانJournal Article20131020Background: In patients with renal failure, frequent use of erythropoietin is necessary for long times due to serious anemia. The aim of the present study was production of an inhalable dry powder of erythropoietin and comparison it with its parenteral form in erythrocytes count enhancement.Methods: The inhalable powder was prepared using spray-drying of the mixture of poly (methyl-vinyl ether-maleic anhydride), 2-hydroxy propyl-alpha-cyclodextrin and terhalose. The freeze-dried aqueous solution of erythropoietin was mixed with the spray-dried powder in 1:4 ratio. The particle size and drug content uniformity were determined in the final dried powder. There were 3 groups of rats each containing 6 animals. One group received 840 IU as subcutaneous (sc) injection of regular solution of the drug. The other was treated with blank pulmonary powder and the last group with 840 IU of the spray dried pulmonary powder. Six days before starting the treatment, all animals were fed with 1 % (w/w) ferrous sulfate as gavage. Blood sampling was carried out from eye retro-orbital vein at 0, 1, 4 and 7 days after treatment and the reticulocytes were counted by hemocytometer.Findings: There was not any significant difference between control, inhalable and parenteral groups at days of 0 and 1 after administration. At the day 4, there was significant difference between all three groups and reticulocytes count was higher in the inhalable group than the parenteral (P < 0.001) and the control groups (P < 0.010). At the 7th day, the results were similar to the 4th day but the reticulocytes count of ininhalable group was significantly higher than the control and parenteral groups (P < 0.001 for both).Conclusion: The spray-dried inhalable powder of erythropoietin was more effective than subcutaneous injection form in enhancing the reticulocytes count for a longer time and may be a good replacement for the parenteral form of this drug.مقدمه: در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی به علت آنمی، نیاز به مصرف مکرر و طولانی مدت اریتروپوئیتین وجود دارد. هدف از طرح حاضر، تهیهی یک فرم قابل استنشاق از اریتروپوئیتین به صورت پودر خشک و مقایسهی آن با فرم تزریقی در افزایش رتیکولوسیتهای خون بود.روشها: پودر استنشاقی توسط دستگاه اسپری درایر و مخلوط پلی متیل وینیل اتر مالئیک اسید، 2-هیدروکسی پروپیل آلفا سیکلودکسترین وترهالوز تهیه شد. محلول آبکی اریتروپوئیتین فریزر درای شد و با پودر اسپری درای شده، با نسبت 4 به 1 مخلوط گردید. اندازهی ذرهای پودر و مقدار دارو در پودر نهایی خشک شده، تعیین شد. جهت مطالعات حیوانی، از 3 گروه 6تایی رت یک گروه دریافت کنندهی پودر فاقد دارو، یک گروه دریافت کنندهی محلول معمولی تزریق زیر جلدی و یک گروه دریافت کنندهی پودر استنشاقی دارو بود. 6 روز قبل از تجویز دارو، معادل 1 درصد وزن غذایی رتها، آهن به صورت گاواژ داده شد و 840 واحد دارو برای هر بار تجویز در هر رت در نظر گرفته شد. در روزهای 0، 1، 4 و 7، جهت شمارش رتیکولوسیتها از گوشهی چشم رتها خونگیری به عمل آمد و شمارش رتیکولوسیتها با استفاده از لام هموسیتومتر انجام شد.یافتهها: گروههای شاهد منفی، اریتروپوئیتین تزریقی (Eryth) و فرمولاسیون استنشاقی هیچ اختلاف معنیدار آماری در روزهای 0 و 1 مطالعه نداشتند. در روز 4 بین هر سه گروه، اختلاف معنیدار وجود داشت و تعداد رتیکولوسیتها در فرمولاسیون استنشاقی با 01/0 > P از گروه اریتروپوئیتین تزریقی و با 001/0 > P از گروه شاهد منفی بیشتر بود. در این زمان، بین گروه اریتروپوئیتین تزریقی و شاهد منفی نیز اختلاف معنیدار با 01/0 > P دیده شد. در روز 7 نیز نتایج مشابه روز 4 بود با این تفاوت کوچک که اختلاف فرمولاسیون استنشاقی با هر دو گروه اریتروپوئیتین و شاهد منفی با 001/0 > P معنیدار بود.نتیجهگیری: پودر استنشاقی اریتروپوئیتین در مقایسه با تزریق زیر جلدی به مقدار بیشتر و طولانیتری میتواند در افزایش رتیکولوسیتهای خون مؤثر باشد و به عنوان جایگزین مناسبی برای راه تزریقی این دارو در نظر گرفته شود.https://jims.mui.ac.ir/article_14211_5aa9ac0485025001de05cbf116088f1e.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953126420140121The Effect of Hydroalcoholic Extract of Capparis Spinosa on Quality of Sperm and Rate of Testosterone Following Induction of Diabetes in Ratsبررسی عصارهی هیدروالکلی میوهی گیاه لگجی بر کیفیت اسپرم و میزان هورمون تستوسترون به دنبال ایجاد دیابت در موشهای صحرایی2042205714212FAجمشید محمدیاستادیار، مرکز تحقیقات گیاهان دارویی، دانشگاه علوم پزشکی یاسوج، یاسوج، ایرانa:2:{s:5:"en_US";s:0:"";s:5:"fa_IR";s:0:"";}بشیر چترروزکارشناس ارشد، گروه فیزیولوژی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات فارس، شیراز، ایرانحمداله دلاویزدانشیار، مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی یاسوج، یاسوج، ایرانa:2:{s:5:"en_US";s:0:"";s:5:"fa_IR";s:0:"";}Journal Article20130915Background: It has been shown that reproductive system is affected by diabetes mellitus. The aim of this research was assessing the effect of Capparis spinosa on reproductive parameters and the rate of testosterone after induction of diabetes in rats.Methods: 48 Wistar rats (200-250 g) were divided into 6 groups of 8. The shame and diabetic control groups received distilled water. The shame and two diabetic treatment groups received 20, 20 and 30 mg/kg hydroalcohoic extract of Capparis spinosa, respectively. The sixth group received 100 mg/kg of vitamin E. All groups treated for 21 days; then, the rate of testosterone hormone and qualities of sperm were measured.Findings: The mean values of fast mobility and normal morphology of sperm increased significantly (64.25 ± 15.31 and 70.38 ± 19.78 percent, respectively) in diabetic treatment rats received 30 mg/kg of Capparis spinosa compared to control diabetic group. Although, the rate of testosterone increased in diabetic treatment groups, but was not significant.Conclusion: The hydroalcohoic extract of Capparis spinosa could improve the reproductive parameters in diabetic rats.مقدمه: بررسیها نشان داده است که دستگاه تولید مثل، تحت تأثیر بیماری دیابت قرار میگیرد. بنابراین در این تحقیق، تأثیر تجویز عصارهی هیدروالکلی میوهی گیاه لگجی بر شاخصهای باروری و میزان هورمون تستوسترون در موش صحرایی نر مبتلا به دیابت بررسی شد.روشها: در این مطالعهی تجربی، 48 سر موش صحرایی ویستار در محدودهی وزنی 250-200 گرم به طور تصادفی به 6 گروه هشتتایی تقسیم شدند: گروه اول، شاهد که آب مقطر دریافت مینمودند. گروه دوم شاهد تحت درمان با دوز mg/Kg 20 عصارهی میوهی لگجی، گروه سوم شاهد مبتلا به دیابت که آب مقطر دریافت کردند، گروههای چهارم و پنجم موشهای مبتلا به دیابت که تحت درمان با دوزهای mg/Kg 20 و 30 عصارهی میوهی لگجی بودند. گروه ششم موشهای مبتلا به دیابت که به میزان mg/Kg 100 ویتامین E دریافت مینمودند. سپس میزان تستوسترون و شاخصهای باروری اسپرم، اندازهگیری و ثبت گردید.یافتهها: عصارهی هیدروالکلی گیاه لگجی با دوز mg/kg 30 منجر به افزایش معنیدار تحرک اسپرم (31/15 ± 25/64 درصد) و شکل طبیعی اسپرم (78/19 ± 38/70 درصد) در گروه مبتلا به دیابت تحت درمان نسبت به گروه شاهد مبتلا به دیابت گردید. اگر چه میزان هورمون تستوسترون در گروههای مبتلا به دیابت تحت درمان اندکی افزایش پیدا کرده بود؛ اما این میزان، به لحاظ آماری معنیدار نبود.نتیجهگیری: عصارهی هیدروالکلی میوهی لگجی سبب بهبود شاخصهای باروری اسپرم در موشهای مبتلا به دیابت میگردد.https://jims.mui.ac.ir/article_14212_a21eb9c67d796a04c46f65571f081f2a.pdf