دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953545920180121Indexایندکس1544410.22122/jims.v35i459.10553FAایندکس مجله0000-0003-0874-1906Journal Article20180729Click to download the index of this issue.لطفا برای دانلود ایندکس این شماره کلیک نمایید.https://jims.mui.ac.ir/article_15444_f5f14bc8944afe800e0262e8cb975194.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953545920180121Assessment of the Effects of Plication Abdominoplasty on Respiratory Functionبررسی اثرات عمل جراحی ابدومینوپلاستی Plication بر عملکرد تنفسی176217661544510.22122/jims.v35i459.9342FAحسین ابدالیدانشیار، گروه جراحی پلاستیک، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0003-1421-4504مصطفی یوسفونددانشجوی پزشکی، کمیتهی تحقیقات دانشجویی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانJournal Article20171216Background: Abdominoplasty is a surgical procedure with the aim of creation of an abdomen with normal naval and abdominal wall appearance with least scar. This procedure is accompanied with various complications. Current study aimed to assess the effects of abdominal plication following abdominoplasty on respiratory tract pressure.Methods: This was a census clinical-trial study conducted on 100 patients who had undergone abdominoplasty in Isfahan City, Iran, during 2016-17. Respiratory functions including pulse rate, respirator rare, peak inspiratory pressure, and peak expiratory pressure were assessed in patients prior to and immediately after abdominoplasty. Data were analyzed with using SPSS software. P-value of less than 0.05 was considered significant.Findings: 100 patients including 92 women (92%) and 8 men (8%) with mean age of 37.77 ± 7.89 years were participated in this study. Mean arterial blood pressure, mean tracheal pressure, systolic blood pressure, diastolic blood pressure, mean blood pressure, and respiratory rate of patients were significantly different prior to and after the surgery (P < 0.05); but pulse rate was not statistically different prior to and after the surgery (P > 0.05). The least tracheal pressure (17 mmH2O) and the most satisfaction (5 out of 5) was achieved with upper abdomen plication of 15 centimeters and lower abdomen plication of 14 centimeters.Conclusion: Tracheal pressure and respiratory rate can be used for assessment of respiratory function immediately after abdominoplasty. Results of the current study showed that the size of plication had significant effect on tracheal pressure, respiratory rate, and patients' satisfaction after abdominoplasty.مقدمه: ابدومینوپلاستی، نوعی روش جراحی با هدف ایجاد شکمی با ظاهر طبیعی دیواره و ناف و ایجاد حداقل اسکار است که عوارض مختلفی را به همراه دارد. مطالعهی حاضر با هدف ارزیابی اثرات Plication شکم به دنبال ابدومینوپلاستی بر فشار مجاری تنفسی انجام شد.روشها: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی بود که بر روی 100 بیمار تحت جراحی ابدومینوپلاستی در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان در سال 96-1395 صورت گرفت. عملکرد تنفسی بیماران از جمله میزان ضربان قلب، میزان تنفس و فشار حداکثر دمی و بازدمی، قبل و بعد از ابدومینوپلاستی ارزیابی گردید. 05/0 > P به عنوان سطح معنیداری در نظر گرفته شد.یافتهها: 100 بیمار شامل 92 زن (92 درصد) و 8 مرد (8 درصد) با میانگین سنی 89/7 ± 77/37 سال در تحقیق حاضر شرکت نمودند. تفاوت معنیداری بین میانگین فشار خون شریانی، میانگین فشار تراشه، میانگین فشار خون سیستولیک، میانگین فشار خون دیاستولیک، میانگین فشار خون و میزان تنفس بیماران قبل و پس از جراحی وجود داشت (050/0 > P)، اما میزان ضربان قلب بیماران قبل و پس از جراحی تفاوت معنیداری را نشان نداد (050/0 < P). حداقل فشار تراشه (17 میلیمترآب) و بیشترین رضایتمندی (5 از 5) با Plication فوقانی شکم 15سانتیمتر و Plication تحتانی شکم 14سانتیمتر به دست آمد.نتیجهگیری: فشار تراشه و میزان تنفس میتواند جهت ارزیابی عملکرد تنفسی بلافاصله پس از ابدومینوپلاستی مورد استفاده قرار گیرد. بر اساس نتایج مطالعهی حاضر، اندازهی Plication نقش قابل توجهی در فشار تراشه، میزان تنفس و رضایت بیماران پس از جراحی ابدومینوپلاستی دارد.https://jims.mui.ac.ir/article_15445_ffadec943797e85494905cfc8db9a2c3.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953545920180121The Impact of Preemptive Intramuscular Methadone or Piroxicam in Controlling Pain after Lower Limb Orthopedic Surgery under General Anesthesiaبررسی تأثیر پیشگیرانهی متادون یا پیروکسیکام عضلانی در کنترل درد پس از اعمال جراحی ارتوپدی اندام تحتانی به روش بیهوشی عمومی176717741544610.22122/jims.v35i459.8849FAغلامرضا خلیلیدانشیار، مرکز تحقیقات بیهوشی و مراقبتهای ویژه و گروه بیهوشی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0003-2626-8868سید تقی هاشمیاستادیار، مرکز تحقیقات بیهوشی و مراقبتهای ویژه و گروه بیهوشی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانندا گردکانیدانشجوی پزشکی، کمیتهی تحقیقات دانشجویی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانa:2:{s:5:"en_US";s:0:"";s:5:"fa_IR";s:0:"";}Journal Article20170922Background: This research was conducted to investigate the impact of preemptive intramuscular methadone or piroxicam in controlling pain after lower limb orthopedic surgery under general anesthesia.Methods: This randomized clinical trial study was carried out on 94 patients undergoing lower limb orthopedic surgery, in three groups. In the first group, 20 mg piroxicam was intramuscularly injected into the patient's deltoid muscle after anesthesia and before surgery. In the second group, 0.15 mg/kg intramuscular methadone was injected into the patient's deltoid muscle; and in the third group, the same volume of normal saline was injected intramuscularly. Then, the pain intensity in all three groups were evaluated and recorded using visual analog scale (VAS) in recovery and ward up to 24 hours. Additionally, information such as systolic, diastolic, and mean arterial pressure, and saturated oxygen percentage was recorded during the surgery. Finally, the collected data were analyzed using SPSS software.Findings: The intensity of pain 30 minutes after the surgery in the piroxicam group with a mean of 1.90 ± 0.36 was significantly higher than methadone group with a mean of 0.20 ± 0.17 and both groups received the drug showed significant difference with control group (P < 0.05 for all). In contrast, since 60 minutes later to discharge time from recovery room and in the ward, after 4 to 24 hours, the pain score did not differ significantly between the three groups (P > 0.05 for all).Conclusion: Methadone has an early preventive impact on pain intensity reduction compared to piroxicam, while multiplicity of side effects associated with the use of methadone was more than piroxicam. Finally, pain severity was evaluated equal in two groups for up to 24 hours after the surgery.مقدمه: مطالعهی حاضر با هدف بررسی تأثیر پیشگیرانهی متادون یا پیروکسیکام عضلانی، در کنترل درد پس از عمل جراحی ارتوپدی اندام تحتانی به روش بیهوشی عمومی انجام شد.روشها: این پژوهش از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود که بر روی 94 بیمار تحت عمل جراحی ارتوپدی اندام تحتانی در سه گروه صورت گرفت. پس از القای بیهوشی و قبل از برش جراحی، در گروه اول 20 میلیگرم پیروکسیکام و در گروه دوم 15/0 میلیگرم بر کیلوگرم متادون به صورت عضلانی در عضلهی دلتوئید بیمار تزریق شد. به گروه سوم هم معادل حجم داروهای مذکور، نرمال سالین تزریق گردید. سپس میزان درد بیماران هر سه گروه در ریکاوری و در بخش تا 24 ساعت با استفاده از معیار دیداری درد (Visual analog scale یا VAS) مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین، اطلاعاتی مانند فشار خون سیستولیک، فشار خون دیاستولیک، متوسط فشار شریانی و درصد اشباع اکسیژن (Peripheral capillary oxygen saturation یا 2SpO) بیماران نیز در حین جراحی ثبت شد. دادههای جمعآوری شده در نرمافزار SPSS تجزیه و تحلیل گردید.یافتهها: شدت درد 30 دقیقه پس از عمل جراحی در گروه دریافت کنندهی پیروکسیکام (میانگین 36/0 ± 90/1) به طور معنیداری بیشتر از گروه دریافت کنندهی متادون (میانگین 17/0 ± 20/0) بود و هر دو گروه دریافت کنندهی دارو، تفاوت معنیداری را با گروه شاهد نشان دادند (050/0 > P). در مقابل، از زمان 60 دقیقه پس از عمل جراحی تا زمان ترخیص از ریکاوری و در بخش نیز پس از 4 ساعت تا 24 ساعت، تفاوت معنیداری بین نمرهی درد در سه گروه مشاهده نشد (050/0 < P).نتیجهگیری: متادون دارای تأثیر پیشگیرانهی زودهنگام کاهش شدت درد در مقایسه با پیروکسیکام میباشد، هرچند تعدد عوارض ناشی از استفاده از متادون بیشتر از پیروکسیکام است. در نهایت، تا 24 ساعت پس از عمل جراحی، شدت درد بیماران دو گروه مداخله یکسان ارزیابی شدhttps://jims.mui.ac.ir/article_15446_87f262b20eadb2532ca8e5a3adce8cf8.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953545920180121The Effect of 8 Weeks of Interval Aerobic Exercise before and after Induction of Breast Cancer on Serum Level of Irisin and Tumor Growth in Balb/c miceاثر 8 هفته تمرین هوازی تناوبی قبل و بعد از القای سرطان پستان بر سطح سرمی آیریسین و رشد تومور در موش Balb/c177517841544710.22122/jims.v35i459.9266FAسمانه خلیقفرددانشجوی دکتری، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدهی تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایرانحمید رجبیاستاد، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدهی تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران0000-0003-4010-7163رضا قراخانلواستاد، گروه تریبت بدنی، دانشکدهی علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران0000-0001-5490-5444سولماز خلیقفرددانشجوی دکتری، گروه سلولی- مولکولی، دانشکدهی علوم پایه، دانشگاه آزاد علوم و تحقیقات، تهران، ایرانوحید ستودهدانشجوی دکتری، گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدهی تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایرانعلی محمد علیزادهمرکز تحقیقات سرطان، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایرانJournal Article20171128Background: Irisin is a myokine, can be used as a new indicator of relationship between exercise and reduction of incidence and progression of cancer. The aim of this study was to investigate the effect of 8 weeks of interval aerobic exercise before and after induction of breast cancer on serum level of irisin and tumor growth in Balb/c mice.Methods: In this quasi-experimental study, 40 adult female Balb/c mice were randomly divided into four groups of control, tumor, exercise, and exercise with tumor. The main training with 70% and 50% of the maximum rate of oxygen consumption (VO2max) intensity was performed 4 weeks before and 4 weeks after tumor induction. Tumor and exercise with tumor groups were cancerous with murine breast tumors of adenocarcinoma through subcutaneous surgery. Tumor growth was measured weekly, and at the end of the study, tumors were surgically removed. Serum irisin was measured using enzyme-linked immuonosorbent assay (ELISA) method. Real-time polymerase chain reaction (Real-time PCR) was used to investigate the expression of vascular endothelial growth factor (VEGF) gene. Data were analyzed using Student’s t and Pearson correlation tests at the significance level of P < 0.05.Findings: There was a significant decrease in tumor growth rate in exercise group with tumor compared to tumor group. Serum levels of irisin increased significantly in exercise and exercise with tumor groups compared to control and tumor groups, respectively. The expression of vascular endothelial growth factor in exercise with tumor group showed a significant decrease compared to tumor group (P = 0.003). There was a significant correlation between irisin levels and tumor growth ratio in exercise with tumor group (P < 0.001, r = -0.9162).Conclusion: It seems that positive regular aerobic exercises can reduce the growth of breast cancer cells in Balb/c mice by increasing the irisin level and decreasing expression of vascular endothelial growth factor.مقدمه: آیریسین مایوکاینی است که میتواند به عنوان یک نشانگر جدید، ارتباط بین ورزش و کاهش شیوع و پیشرفت سرطان را نشان دهد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثر 8 هفته تمرین هوازی تناوبی قبل و بعد از القای سرطان پستان بر سطح سرمی آیریسین و رشد تومور در موش Balb/c بود.روشها: در این تحقیق نیمهتجربی، 40 سر موش آزمایشگاهی نژاد Balb/c ماده، به روش تصادفی در 4 گروه شاهد، تومور، ورزش و ورزش به همراه تومور قرار گرفتند. تمرین اصلی، 4 هفته قبل و 4 هفته بعد از ایجاد تومور با شدتهای 70 و 50 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی (Maximum rate of oxygen consumption یا VO2max) اجرا گردید. موشهای گروه تومور و گروه ورزش به همراه تومور، از طریق جراحی زیر جلدی با تومور آدنوکارسینومای پستان موشی، مبتلا به سرطان شدند. رشد تومور هر هفته اندازهگیری گردید. در پایان مطالعه، تومورها با جراحی برداشته شدند. میزان آیریسین سرم، با روش Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA) اندازهگیری شد. برای بررسی بیان ژن Vascular endothelial growth factor (VEGF) از روش Real-time polymerase chain reaction (Real-time PCR) استفاده شد. دادهها با استفاده از آزمون t و ضریب همبستگی Pearson در سطح معنیداری 05/0 > P تجزیه و تحلیل شدند.یافتهها: کاهش معنیداری در میزان رشد تومور در گروه ورزش به همراه تومور نسبت به گروه تومور مشاهده گردید. سطح سرمی آیریسین به طور معنیداری در گروه ورزش و ورزش به همراه تومور، به ترتیب نسبت به گروه شاهد و گروه توموری افزایش یافت. میزان بیان VEGF در گروه ورزش به همراه تومور نسبت به گروه تومور کاهش معنیداری نشان داد (003/0 = P). ارتباط معنیداری بین سطوح آیریسین با نسبت رشد تومور درگروه ورزش به همراه تومور مشاهده شد (001/0 > P، 916/0- = r).نتیجهگیری: به نظر میرسد که نقش مثبت تمرینات منظم هوازی در کاهش رشد سلولهای سرطانی پستان موشهای Balb/c از طریق افزایش سطح آیریسین و کاهش بیان VEGF، باشد.https://jims.mui.ac.ir/article_15447_c637822ac94dd97f086a011fa88bbd80.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953545920180121Acquired Mutation of the Tyrosine Kinase JAK2 V617F in the ABL-BCR-Negative Chronic Myeloproliferative Diseases in a Population of West Azerbaijan Province, Iranجهش اکتسابی تیروزین کیناز JAK2 V617F در بیماریهای Myeloproliferative مزمن ABL-BCR منفی در یک جمعیت از استان آذربایجان غربی178517911544810.22122/jims.v35i459.9227FAمرتضی باقریاستادیار، مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، ارومیه، ایرانعیسی عبدیراداستاد، مرکز تحقیقات سلولی و مولکولی، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، ارومیه، ایرانداود ملکیمتخصص خون و انکولوژی، بخش هماتولوژی و انکولوژی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، ارومیه، ایرانعلی عیشیمتخصص خون و انکولوژی، بخش هماتولوژی و انکولوژی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، ارومیه، ایراننسیم ولیزادهمتخصص خون و انکولوژی، بخش هماتولوژی و انکولوژی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ارومیه، ارومیه، ایرانJournal Article20171122Background: JAK2 V617F mutation presents in the majority of the ABL-BCR-negative chronic myeloproliferative disorders, nearly all the patients with polycythemia vera, about 50% of cases with essential thrombocytosis, or primary myelofibrosis, and 20% of patients with Philadelphia negative chronic myeloid leukemia. This mutation is an acquired and somatic point mutation and results in cytokine signaling as well as clonal hematopoiesis activation. This study was carried out to evaluate the JAK2 V617F mutation in patients with the ABL-BCR-negative chronic myeloproliferative disorders in the west Azerbaijan Province, Iran.Methods: 43 patients with the ABL-BCR-negative chronic myeloproliferative diseases entered the study. Peripheral blood samples were obtained for total DNAs and RNAs extraction via standard methods. The JAK2 V617F mutation was tested using amplification-refractory mutation system-polymerase chain reaction (ARMS-PCR) and allele-specific oligonucleotide-real time-polymerase chain reaction (ASO-RT-PCR) methods.Findings: The frequency of JAK2 V617F mutation was 76.74% (33/43) in our samples using both methods.Conclusion: Our results indicate that JAK2 V617F mutation is more frequent among patients with the ABL-BCR-negative chronic myeloproliferative diseases in Iranian west Azerbaijani patients. ARMS-PCR and ASO-RT-PCR methods are fast and inexpensive methods to recognize the JAK2 V617F mutation which is useful for management of patients with ABL-BCR-negative chronic myeloproliferative diseases.مقدمه: بیماریهای Myeloproliferative مزمن یک عنوان کلی برای بیماریهای کلونال هماتوپوئتیک است و در نتیجهی تغییر شکل سلولهای اجدادی خونساز چند استعداده به وجود میآید که در نهایت، منجر به افزایش تولید در یک یا چند ردهی سلول خونی میگردد. شناسایی جهش نقطهای JAK2 V617F یک کشف مهم در زمینهی نئوپلاسمهای Myeloproliferative مزمن است. این مطالعه به منظور تعیین فراوانی این جهش در افراد مبتلا به بیماریهای Myeloproliferative مزمن ABL-BCR منفی در استان آذربایجان غربی انجام شد.روشها: در این مطالعه، 43 نفر از بیماران با تشخیص نئوپلاسمهای Myeloproliferative مزمن ABL-BCR منفی مشارکت داشتند. از روشهای Amplification-refractory mutation system-polymerase chain reaction (ARMS-PCR) و Allele-specific oligonucleotide-real time-PCR (ASO-RT-PCR) برای تعیین جهش مورد نظر استفاده شد.یافتهها: در این مطالعه، جهش اکتسابی تیروزین کیناز JAK2 V617F در 33 نمونه (74/76 درصد) از بیماران مبتلا به نئوپلاسمهای Myeloproliferative مزمن ABL-BCR منفی یافت شد. در این بررسی، جهش اکتسابی تیروزین کیناز JAK2 V617F درکل نمونهها، توسط هر دو روش تعیین شد.نتیجهگیری: جهش اکتسابی تیروزین کیناز JAK2 V617F در طیف وسیعی از بیماران مبتلا به نئوپلاسمهای Myeloproliferative مزمن ABL-BCR منفی در استان آذربایجان غربی دیده میشود. تعیین جهش اکتسابی تیروزین کیناز JAK2 V617F از طریق روشهای مولکولی ARMS-PCR وASO-RT-PCR برای تأیید تشخیص بالینی بیماری و مدیریت بیماران و روشهای درمانی، با هزینههای پایین در مدت زمان اندک مؤثر میباشد.https://jims.mui.ac.ir/article_15448_1c49e3d1a32c73d970284c5e3b3141b0.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953545920180121Radius Head Dislocation, Epidemiology and Effective Factors in Treatment and Relapseبررسی در رفتگی سر Radius، اپیدمیولوژی و عوامل مؤثر بر درمان و در رفتگی مجدد179217981544910.22122/jims.v35i459.9225FAشیوا صمصام شریعتمتخصص طب اورژانس، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0002-0911-4085فرهاد حیدریاستادیار، مرکز تحقیقات طب اورژانس و گروه طب اورژانس، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانa:2:{s:5:"en_US";s:0:"";s:5:"fa_IR";s:0:"";}Journal Article20171122Background: We aimed to provide an epidemiological description of radius head dislocation, effective factors in treatment and relapse.Methods: This cross-sectional prospective study was done using census method on all patients with 7 years of age and younger with radius head dislocation, who were admitted to the emergency department of Kashani hospital, Isfahan City, Iran, between January 1, 2014, and December 31, 2015. Required data were gathered using a checklist consisting of questions regarding demographic data (age and sex), weight, trauma mechanism, affected arm, success rate of reduction maneuver, and the time of using the affected arm after reduction.Findings: During a 24-month period, 112 children with a mean age of 30.98 ± 13.18 months entered the study. 59 patients were boys (53%), and the left arm was affected in 67 cases (60%). Most of the patients with recurrence were over the 75th percentile for weight, and 18.75% of them had recurrence. The success rate of initial reduction maneuver was significantly less in patients with recurrence (P < 0.010). A delay of more than 24 hours was significantly associated with failure of initial reduction maneuver. Children with recurrence were significantly younger than those without recurrence.Conclusion: There was a significant relationship between overweight and recurrence of radius head dislocation. Recurrence had effect on the success rate of initial reduction maneuver. A delay of more than 24 hours was significantly associated with failure of initial reduction maneuver. Age had a relative risk for one or more recurrences.مقدمه: مطالعهی حاضر، با هدف همهگیرشناسی و بررسی علل مؤثر بر درمان و در رفتگی مجدد سر Radius در کودکان انجام گردید.روشها: در یک مطالعهی توصیفی- تحلیلی آیندهنگر، تمامی کودکان زیر 7 سال مراجعه کننده به بخش اورژانس در سالهای 95-1394 که با علایم و نشانههای بالینی در رفتگی سر Radius مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. سن، جنس، وزن و مکانیسم تروما، سمت درگیر، تعداد و سابقهی قبلی در رفتگی و روش جااندازی در چک لیست طراحی شده به همین منظور ثبت گردید. میزان موفقیت مانورها و زمان به کار بردن اندام آسیب دیده پس از جااندازی نیز بررسی شد.یافتهها: 112 کودک وارد مطالعه شدند که میانگین سنی 18/13 ± 98/30 ماه داشتند. از بین کودکان، 59 مورد (53 درصد) پسر بودند. در 67 کودک (60 درصد) دست چپ درگیر بود.کودکان با در رفتگی از نظر وزنی در صدکهای بالا قرار داشتند. 75/18 درصد به علت در رفتگی مجدد مراجعه کرده بودند. موفقیت اولین مانور جااندازی، در کودکان با در رفتگی مجدد به صورت معنی داری کمتر بود (010/0 > P). مراجعه با تأخیر بیش از 24 ساعت باعث عدم موفقیت مانور جااندازی اول شد. سن کودکان با در رفتگی مجدد، به صورت معنیداری کمتر بود.نتیجهگیری: رابطهی مستقیمی بین اضافه وزن کودک و احتمال در رفتگی سر Radius وجود دارد. وقوع در رفتگی مکرر، در موفقیت مانور اول تأثیر دارد. همچنین، تأخیر بیش از 24 ساعت در مراجعه به اورژانس نیز در عدم موفقیت مانور اول مؤثر است. سن، به عنوان عامل مؤثری در در رفتگی مجدد شناخته میشود.https://jims.mui.ac.ir/article_15449_e35c74a4a30eb29935bc1e18564c04c8.pdf