دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953858020200722Indexایندکس1609010.22122/jims.v38i580.13519FAایندکس مجله0000-0003-0874-1906Journal Article20200928Click to download the index of this issue.لطفا برای دانلود ایندکس این شماره کلیک نمایید.https://jims.mui.ac.ir/article_16090_f19de70216b605904284b53d5a3c7f37.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953858020200722The Effects of Prednisolone and Mometasone on Wound Healing Caused by Leishmania Major in Balb/c Miceتأثیر پردنیزولون و مومتازون بر بهبود زخم ایجاد شده توسط لیشمانیا ماژور در موش BALB/c4154211609110.22122/jims.v38i580.12405FAغزاله مهابادیدانشجوی کارشناسی ارشد انگلشناسی، گروه انگل و قارچشناسی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0001-5331-1927صدیقه صابریاستادیار، گروه انگل و قارچشناسی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0003-2217-8945سید حسین حجازی دهاقانیاستاد، گروه انگل و قارچشناسی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایرانa:2:{s:5:"en_US";s:0:"";s:5:"fa_IR";s:0:"";}زهرا غیور نجف آبادیاستادیار، گروه انگل و قارچشناسی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0002-7490-6767Journal Article20191024Background: An effective vaccine against leishmaniasis is not available, and chemotherapy is the only effective way to treat all forms of the disease. However, current therapy is toxic and expensive, and the resistance has emerged as a serious problem, which has compelled the search for new antileishmanial agents such as glucocorticoids. The aim of this study was to investigate the effects of prednisolone and mometasone on the improvement of cutaneous leishmaniasis in BALB/c mice.Methods: In this experimental study, 60 female Balb/c mice were used. The promastigote form obtained from the culture medium was injected into the mice's tail base. After the creation of wound, the mice were divided into 6 treatment groups of prednisolone, prednisolone and amphotericin B, mometasone, mometasone and amphotericin B, positive control (amphotericin B), and negative control (phosphate buffered saline or PBS). The duration of treatment was 28 days. The lesion diameter was measured at the end of each week.Findings: After the end of the treatment period, significant reduction was observed in wound size and parasite load in the spleen in the two groups treated with prednisolone and prednisolone combined with amphotericin B (P < 0.050).Conclusion: According to the findings of the study, it seems that glucocorticoids likely prevent chronic disease, and accelerate wound healing by regulating immune pathways.مقدمه: امروزه، واکسن مؤثری علیه لیشمانیوز در دسترس نیست و شیمی درمانی، تنها روش مؤثر برای درمان انواع اشکال بیماری است. با این حال، درمانهای معمول، گاهی سمی و گران هستند و مقاومت به درمان نیز به عنوان یک مشکل جدی مطرح است که باعث شده است جستجو برای رژیم دارویی جدید ضد لیشمانیوز ادامه داشته باشد. هدف از انجام مطالعهی حاضر، بررسی اثر پردنیزولون و مومتازون بر بهبودی لیشمانیوز جلدی در موشهای BALB/c بود.روشها: این مطالعهی تجربی، با به کارگیری داروهای پردنیزولون و مومتازون و 60 سر موش BALB/c ماده انجام شد. فرم پروماستیگوت متاسیکلیک لیشمانیای به دست آمده از محیط کشت در قاعدهی دم موشها تزریق شد. پس از ایجاد زخم، موشها به 6 گروه درمانی پردنیزولون، پردنیزولون و آمفوتریسین B، مومتازون، مومتازون و آمفوتریسین B، شاهد مثبت (آمفوتریسین B) و شاهد منفی (Phosphate buffered saline یا PBS) تقسیم شدند. طول دورهی درمان 28 روز بود و در پایان هر هفتهی درمانی، قطر زخم اندازهگیری میشد.یافتهها: پس از پایان دورهی درمانی در دو گروه تحت درمان با پردنیزولون و پردنیزولون همزمان با آمفوتریسین B، کاهش معنیداری در اندازهی زخم و کاهش بار انگل در طحال مشاهده شد (050/0 > P).نتیجهگیری: بر اساس نتایج مطالعهی حاضر به نظر میرسد که گلوکوکورتیکوئیدها با تنظیم مسیرهای ایمنی از مزمن شدن و وخامت زخم جلوگیری و بهبودی را تسریع میکنند.https://jims.mui.ac.ir/article_16091_d5a8fd04747effd38e107e5e06e72f76.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953858020200722The Effects of Oral Melatonin and Intravenous Midazolame in Controlling Agitation due to Ketamine in Emergency Department; A Randomized Clinical Trial Studyتأثیر میدازولام وریدی و ملاتونین خوراکی در کنترل آژیتاسیون ناشی از کتامین در بخش اورژانس: یک مطالعهی کارآزمایی بالینی4224271609210.22122/jims.v38i580.12506FAسعید مجیدینژاداستادیار، گروه طب اورژانس، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0002-2985-5104فرهاد حیدریاستادیار، گروه طب اورژانس، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0001-5709-7059مهدی بتشکندستیار، گروه طب اورژانس، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران0000-0002-7848-0601Journal Article20191211Background: Urgent restlessness is a common condition following ketamine anesthesia in the emergency. The aim of this study was to compare the effects of intravenous midazolam, oral melatonin, and placebo in controlling of ketamine-induced agitation in adult patients undergoing minor emergency surgery.Methods: In a randomized clinical trial study, 96 patients in the emergency department who needed ketamine for sedation were divided into three groups of 32 cases. Prior to administration of ketamine, the first group received intravenous midazolam plus oral placebo, the second group received intravenous placebo and oral melatonin, and the third group received oral placebo plus intravenous placebo. The time of re-consciousness and recovery time were determined and compared in the three groups.Findings: The mean score of restlessness was significantly lower in the midazolam and melatonin groups than in the control group (P = 0.020); but there was no difference between the midazolam and melatonin groups (P > 0.999).Conclusion: According to the findings of the study, oral melatonin, as intravenous as midazolam, appears to be effective in reducing ketamine-induced agitation in anesthesia for minor emergency surgeries.مقدمه: آژیتاسیون اورژانسی، یک موقعیت شایع پس از دریافت بیهوشی با کتامین در اورژانس است. این مطالعه، با هدف مقایسهی اثرات میدازولام وریدی، ملاتونین خوراکی و دارونما در کنترل آژیتاسیون اورژانسی ناشی از کتامین در بیماران بالغ که تحت عمل جراحی کوچک در اورژانس قرار گرفته بودند، انجام شد.روشها: در یک مطالعهی کارآزمایی بالینی، 96 بیمار کاندیدای اعمال جراحی کوچک، در بخش اورژانس با کتامین تحت آرامبخشی قرار گرفتند. بیماران به روش تخصیص تصادفی، در سه گروه 32 نفره تقسیم شدند. گروه اول، تحت تزریق میدازولام وریدی به علاوهی دارونمای خوراکی، گروه دوم تحت تجویز دارونمای وریدی به علاوهی ملاتونین خوراکی و گروه سوم تحت تجویز دارونمای خوراکی به علاوهی دارونمای وریدی قرار گرفتند. زمان برگشت هوشیاری و ریکاوری در سه گروه، تعیین و مقایسه شد.یافتهها: میانگین نمرهی بیقراری معنیدار در گروههای میدازولام و ملاتونین نسبت به گروه شاهد، پایینتر بود (020/0 = P). همچنین، میزان بیقراری در گروه شاهد نسبت به گروه میدازولام و ملاتونین بالاتر بود (040/0 = P)، اما تفاوتی بین دو گروه میدازولام و ملاتونین وجود نداشت (999/0 < P).نتیجهگیری: با توجه به یافتههای مطالعه، به نظر میرسد ملاتونین خوراکی به اندازهی میدازولام وریدی در کاهش بیقراری ناشی از کتامین جهت بیهوشی در اعمال جراحی کوچک در اورژانس مؤثر باشد.https://jims.mui.ac.ir/article_16092_3c75ab11c1d5b1666ddd1403f8ecc6f4.pdfدانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی-درمانی استان اصفهانمجله دانشکده پزشکی اصفهان1027-75953858020200722The Epidemiology of Tuberculosis in the Iranians’ Population in 2016اپیدمیولوژی بیماری سل در جمعیت ایرانیان در سال 13954284341609310.22122/jims.v38i580.13088FAسمانه کریمیگروه اپیدمیولوژی، دانشکدهی بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران0000-0001-6447-350Xکوروش اعتماددانشیار، گروه اپیدمیولوژی، دانشکدهی بهداشت و ایمنی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران0000-0002-4005-9563یداله محرابیاستاد، گروه اپیدمیولوژی، دانشکدهی بهداشت و ایمنی و مرکز تحقیقات غدد درون ریز و متابولیسم،پژوهشکدهی علوم غدد درون ریز و متابولیسم، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایرانa:2:{s:5:"en_US";s:0:"";s:5:"fa_IR";s:0:"";}مهشید ناصحیدانشیار، گروه اپیدمیولوژی، دانشکدهی بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایرانبابک عشرتیدانشیار، مرکز تحقیقات طب پیشگیری و سلامت جمعیت، پژوهشکدهی پیشگیری از آسیبهای اجتماعی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایرانتقی ریاحیاستادیار، گروه بیماریهای داخلی، دانشکدهی پزشکی، مجتمع آموزشی- درمانی حضرت رسول اکرم (ص)، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایرانJournal Article20200519Background: Tuberculosis (TB) is the 10th most common infectious disease in the world, and it is one of the major health problems in Iran despite the implementation of the National Tuberculosis Control Program.Methods: Tuberculosis data in Iran were used in 2016 by the Ministry of Health and Treatment. The data on mortality and incidence of disease were determined by age groups, sex, and the provinces of country. Data were analyzed using Excel (2010) and SPSS software.Findings: The overall incidence rate of tuberculosis in the country was 9.7 per 100000 population (10.7 in men and 8.7 in women). The highest incidence rate of TB and mortality in both sexes were over 80 years. The death rate was 1 person per 100,000 populations, 57.7% of whom were men. Most of the deaths were from pulmonary tuberculosis. The highest incidence and mortality rates were reported in Golestan and Sistan and Baluchestan provinces.Conclusion: The incidence and mortality rate of TB has decreased in recent decades in Iran. Nevertheless, considering the raising trend of human immunodeficiency virus (HIV) among the patients with TB, and the neighborhood with endemic countries, TB should be noticed as one of the most important health priorities in the health system of the country.مقدمه: بیماری سل به عنوان کشندهترین بیماری عفونی و مرتبهی دهم در بار جهانی بیماریها قرار دارد. با وجود اجرای برنامهی ملی کنترل سل، این بیماری یکی از مهمترین مشکلات بهداشتی در ایران است.روشها: از دادههای بیماری سل در سال 1395 که وزارت بهداشت و درمان ارایه نموده است، استفاده شد. میزان مرگ و میر و بروز بیماری بر حسب گروههای سنی، به تفکیک جنس و استانهای کشور تعیین شد. جهت واکاوی دادهها، از نرمافزارهای Excel نسخهی 2010 و SPSS استفاده شد.یافتهها: میزان بروز کلی سل در کشور 7/9 نفر به تفکیک جنس 7/10 در مردان و 7/8 در زنان در هر صد هزار نفر جمعیت بود. بیشترین میزان بروز سل و مرگ و میر در هر دو جنس در گروه سنی بیشتر از 80 سال بود. میزان مرگ و میر 1 نفر در هر صد هزار جمعیت بود که 7/57 درصد از فوت شدگان مرد بودند. بیشترین موارد ابتلا و فوت، مربوط به سل ریوی گزارش شد. استان گلستان و سیستان و بلوچستان بالاترین میزان بروز و مرگ و میر را به خود اختصاص دادند.نتیجهگیری: با وجود این واقعیت که میزان بروز و مرگ و میر سل در چندین دههی اخیر در ایران کاهش یافته است، اما همچنان کنترل سل به عنوان یک نیاز در سیاستهای بهداشتی مطرح میباشد. با توجه به افزایش روند موارد Human immunodeficiency virus (HIV) در بین بیماران مبتلا به سل و همسایگی با کشورهای اندمیک، سل باید به عنوان یکی از مهمترین اولویتهای بهداشتی در نظام سلامت در نظر گرفته شود.https://jims.mui.ac.ir/article_16093_08216a2081ae5e8e2432ddf7784389a5.pdf