نوع مقاله : مقاله های پژوهشی
نویسندگان
1
استاد، مرکز تحقیقات بیماریهای پوستی و سالک، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان و مرکز تحقیقات پوست و سلولهای بنیادی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
2
دانشیار، مرکز تحقیقات پوست و سلولهای بنیادی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران
3
مرکز تحقیقات بیماریهای پوستی و سالک، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
4
دانشجوی دکتری، گروه انگلشناسی، دانشکدهی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی کرمان، کرمان و کارشناس ارشد، مرکز تحقیقات بیماریهای پوستی و سالک، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
چکیده
مقدمه: اگر چه بیماری لیشمانیوز جلدی از نظر مرگ و میر و معلولیت در مقایسه با سایر بیماریها مشکل زیادی نمی آفریند ولی به دلایل زیادی، نظیر طولانی بودن دورهی زخم، تأثیر نامطلوب در چهرهی فرد، احتمال عفونتهای ثانوی، بار درمانی سنگین برای جامعه، طول درمان بیماری و عوارض ثانوی ناشی از درمان با داروهای موجود، مشکلات بسیاری به بار آورده است. مطالعهی حاضر، به منظور بررسی وضعیت عفونت مجدد با لیشمانیوز در افرادی انجام گرفت که سالها قبل به این بیماری مبتلا بودند و پس از بهبودی، در طی سالیان بعد، با گزش جدید پشهی ناقل به بیماری مبتلا شدند.روشها: بیماران مبتلا به لیشمانیوز جلدی مراجعه کننده به آزمایشگاه سالک صدیقهی طاهرهی (س) اصفهان، در سالهای 1391 و 1392 شناسایی شدند و با مراجعه به سوابق آنها و اطلاعات موجود، نسبت به این که پیشتر به عفونت لیشمانیوز جلدی مبتلا شده باشند، مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات دموگرافیک این افراد بر حسب سن، جنس، تعداد و محل ضایعات، سابقهی مهاجرت به محلهای آندمیک، ملیت و شغل بررسی شد.یافتهها: از مجموع 1087 بیمار مورد بررسی، تعداد 75 نفر (8/6 درصد) به عفونت مجدد مبتلا شده بودند. میانگین سنی این افراد، 91/20 ± 73/34 سال بود و 7/54 درصد آنها را زنان تشکیل میدادند.نتیجهگیری: در تعدادی از افراد مبتلا به لیشمانیوز جلدی، پس از چند سال از بهبودی، ممکن است عفونت مجدد با گزش جدید اتفاق افتد. بنابراین، نمیتوان ادعا نمود که لیشمانیوز جلدی به طور کامل دارای مصونیتزایی است. این که این عدم مصونیت به خاطر تفاوت سوش و یا ژنوتیپهای مختلف است و یا این که، مرور زمان یا بیماریهای زمینهای دیگر در این افراد باعث کاهش ایمنی میگردد، نیاز به بررسی و تحقیقات بیشتری دارد.
کلیدواژهها
عنوان مقاله [English]
Cutaneous Leishmaniasis Reinfection: Skin Disease and Leishmaniasis Research Center, Isfahan, Iran
نویسندگان [English]
-
Fariba Jaffary
1
-
Mohammad Ali Nilforoushzadeh
2
-
Latifeh Abdellahi
3
-
Seifollah Mortazaei
4
1
Professor, Skin Diseases and Leishmaniasis Research Center, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan AND Skin and Stem cell Research Center, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
2
Associate Professor, Skin and Stem cell Research Center, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
3
Skin Diseases and Leishmaniasis Research Center, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
4
PhD Student, Department of Parasitology, School of Medicine, Kerman University of Medical Sciences, Kerman AND Skin Diseases and Leishmaniasis Research Center, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
چکیده [English]
Background: Cutaneous leishmaniasis is a self-limited disease that does not cause a major problem in terms of death and disability compared to other diseases. However, permanent disfiguring scar, long-term period of wound healing, secondary infection, drug side effects, treatment duration and secondary effects caused by the drugs increase the impact of the burden of this disease. This study was designed to investigate the status of cutaneous leishmaniasis reinfection in patients referred to Skin Disease and Leishmaniasis Research Center (SDLRC), Isfahan, Iran.Methods: Demographic information such as age, sex, number and place of lesion, migration to endemic areas, nationality, and occupation of the patients with cutaneous leishmaniasis referred to Skin Disease and Leishmaniasis Research Center parasitology laboratory in the years of 2012 and 2013 was collected.Findings: Of 1087 patients diagnosed as having cutaneous leishmaniasis, 75 patients (6.8%) had reinfection. Mean age of these patients was 34.73 ± 20.91 years (ranging 1-75). Women (41, 54.7%) were affected more than the men (34, 45.3%) with no statistically significant difference.Conclusion: Some patients with the history of cutaneous leishmaniasis may suffer reinfection after several years of recovery. Less than 10% of patients had this problem in the our study population. Several factors such as genotype or strain variations and immune deficiency due to chronic backgrounds may be involved in the process of reinfection. Further researches are warranted to explore the underlying pathophysiology.
کلیدواژهها [English]
-
Cutaneous leishmaniasis
-
Reinfection
-
Iran