بررسی علل و عوامل خطر ابتلا به کرنیکتروس در بیماران مراجعه‌ کننده به درمانگاه نورولوژی کودکان در سال‌های 95-1390

نوع مقاله : مقاله های پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار، گروه بیماری‌های کودکان، دانشکده‌ی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران

2 دانشجوی پزشکی، دانشکده‌ی ‌پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران

چکیده

مقدمه: ایکتر نوزادی، عوارض شدید بالقوه‌ای نظیر کرنیکتروس دارد. پیش‌گیری از کرنیکتروس و هایپربیلی‌روبینمی، بر اساس یافتن نوزادان دارای عوامل خطر و شروع درمان آن در اسرع وقت می‌باشد. از این رو، مطالعه‌ی حاضر با هدف تعیین بخشی از علل کرنیکتروس و عوامل خطر آن انجام شد.روش‌ها: این مطالعه‌ی توصیفی گذشته‌نگر، بر روی کودکانی که با تشخیص کرنیکتروس به درمانگاه نورولوژی کودکان در سال‌های 95-1390 مراجعه کردند، انجام شد. پرونده‌ی درمانگاهی بیماران، بررسی و اطلاعات مورد نیاز جهت بررسی اهداف و فرضیه‌ها استخراج گردید. واکاوی داده‌های کمی با میانگین ± انحراف معیار و میانه و داده‎‌های کیفی با تعداد (درصد) بیان شد.یافته‌ها: در این مطالعه، پرونده‌ی درمانگاهی 19 بیمار مبتلا به کرنیکتروس بررسی شد که میانگین سن 6/6 ± 29/4 سال داشتند. 9/78 درصد بیماران پسر بودند. 2/63 درصد نوزادان ترم و 9/57 درصد حاصل زایمان طبیعی بودند. سابقه‌ی فامیلی زردی نوزادی 6/52 درصد بیماران مثبت بود. در میان علل هایپربیلی‌روبینمی، عدم تطابق گروه خونی، Rh و کمبود Glucose-6-phosphate dehydrogenase (G6PD) بیشترین فراوانی را داشتند. 2/84 درصد بیماران تحت درمان تعویض خون و 8/15 درصد تحت درمان دارویی قرار گرفتند. میانگین سن مادران هنگام تولد نوزاد 98/3 ± 30/26 سال بود. میانگین سطح بیلی‌روبین 46/10 ± 4/34 میلی‌گرم/دسی‌لیتر بود. میانگین مدت زمان تأخیر در درمان 95/0 ± 10/1 روز بود.نتیجه‌گیری: کرنیکتروس در بیشتر موارد قابل پیش‌گیری است. مهم‌ترین علت بروز کرنیکتروس، تشخیص دیرهنگام خانواده‌ها بوده ‌است. لازم است برنامه‌ی ویژه‌ای برای پیش‌گیری از کرنیکتروس و مراقبت سیستماتیک پس از تولد نوزادان توسط افراد واجد ‌صلاحیت در سیستم بهداشت و درمان، برنامه‌ریزی و اجرا شود.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The Causes and Risk Factors in Patients with Kernicterus Referred to the Clinic of Pediatric Neurology during the Years 2011 to 2016

نویسندگان [English]

  • Jafar Nasiri 1
  • Mohammadreza Ghazavi 1
  • Mohammadali Pourmirzaei 1
  • Abdorahim Pak 2
1 Assistant Professor, Department of Pediatrics, School of Medicine, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
2 Student of Medicine, School of Medicine, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
چکیده [English]

Background: Neonatal jaundice has potentially severe side effects such as kernicterus. Prevention of kernicterus and hyperbilirubinemia is based on finding neonates with risk factors and starting treatment as soon as possible. Therefore, this study aimed to determine some causes and risk factors of kernicterus.Methods: This was a retrospective descriptive study on patients referred to the clinic of pediatric neurology during the years 2011 to 2016. Reviewing patients' medical records and information was done. Quantitative data were reported as mean ± standard deviation and median, and qualitative data as frequency and percentage.Findings: In this study, 19 clinical records were reviewed, with a mean age of 6.60 ± 4.29 years; of them, 78.9% were boys; 63.2% birthed term; 57.9% birth with natural vaginal delivery; and 52.6% had a positive family history of neonatal jaundice. The most common causes of hyperbilirubinemia were ABO and Rh incompatibility and glucose-6-phosphate dehydrogenase (G6PD) deficiency. 84.2% were treated with exchange transfusion and 15.8% with medical management. The mean age of the mothers when neonate born was 26.30 ± 3.98 years. The mean level of bilirubin level was 34.40 ± 10.46 mg/dl. Mean time of delay treatment was 1.10 ± 0.95 day.Conclusion: Kernicterus in most cases can be prevented. Most common cause of kernicterus was the late diagnosis of families. To prevent kernicterus, it is necessary to implement a systematic after-birth care plan for neonates by qualified healthcare professionals.

کلیدواژه‌ها [English]

  • Kernicterus
  • Hyperbilirubinemia
  • Risk Factors

مراجع

  1. Click R, Dahl-Smith J, Fowler L, DuBose J, Deneau-Saxton M, Herbert J. An osteopathic approach to reduction of readmissions for neonatal jaundice. Osteopathic Family Physician 2013; 5(1): 17-23.
  2. Burke BL, Robbins JM, Bird TM, Hobbs CA, Nesmith C, Tilford JM. Trends in hospitalizations for neonatal jaundice and kernicterus in the United States, 1988-2005. Pediatrics 2009; 123(2): 524-32.
  3. Clinical signs that predict severe illness in children under age 2 months: A multicentre study. Lancet 2008; 371(9607): 135-42.
  4. Gotink MJ, Benders MJ, Lavrijsen SW, Rodrigues PR, Hulzebos CV, Dijk PH. Severe neonatal hyperbilirubinemia in the Netherlands. Neonatology 2013; 104(2): 137-42.
  5. McGillivray A, Evans N. Severe neonatal jaundice: Is it a rare event in Australia? J Paediatr Child Health 2012; 48(9): 801-7.
  6. Sgro M, Campbell DM, Kandasamy S, Shah V. Incidence of chronic bilirubin encephalopathy in Canada, 2007-2008. Pediatrics 2012; 130(4): e886-e890.
  7. Ebbesen F, Bjerre JV, Vandborg PK. Relation between serum bilirubin levels >/=450 mumol/L and bilirubin encephalopathy; a Danish population-based study. Acta Paediatr 2012; 101(4): 384-9.
  8. Le Pichon JB, Riordan SM, Watchko J, Shapiro SM. The neurological sequelae of neonatal hyperbilirubinemia: Definitions, diagnosis and treatment of the kernicterus spectrum disorders (KSDs). Curr Pediatr Rev 2017; 13(3): 199-209.
  9. Arain YH, Bhutani VK. Prevention of kernicterus in South Asia: Role of neonatal G6PD deficiency and its identification. Indian J Pediatr 2014; 81(6): 599-607.
  10. Fink AM. Early hospital discharge in maternal and newborn care. J Obstet Gynecol Neonatal Nurs 2011; 40(2): 149-56.
  11. Lauer BJ, Spector ND. Hyperbilirubinemia in the newborn. Pediatr Rev 2011; 32(8): 341-9.
  12. Hansen TW. Prevention of neurodevelopmental sequelae of jaundice in the newborn. Dev Med Child Neurol 2011; 53(Suppl 4): 24-8.
  13. Maisels MJ. Managing the jaundiced newborn: a persistent challenge. CMAJ 2015; 187(5): 335-43.
  14. Watchko JF, Tiribelli C. Bilirubin-induced neurologic damage--mechanisms and management approaches. N Engl J Med 2013; 369(21): 2021-30.
  15. Kaplan M, Bromiker R, Hammerman C. Severe neonatal hyperbilirubinemia and kernicterus: are these still problems in the third millennium? Neonatology 2011; 100(4): 354-62.
  16. Manning D, Todd P, Maxwell M, Jane PM. Prospective surveillance study of severe hyperbilirubinaemia in the newborn in the UK and Ireland. Arch Dis Child Fetal Neonatal Ed 2007; 92(5): F342-F346.
  17. Bhutani VK, Johnson L. Kernicterus in the 21st century: Frequently asked questions. J Perinatol 2009; 29(Suppl 1): S20-S24.
  18. Cunningham AD, Hwang S, Mochly-Rosen D. Glucose-6-phosphate dehydrogenase deficiency and the need for a novel treatment to prevent kernicterus. Clin Perinatol 2016; 43(2): 341-54.
مجله دانشکده پزشکی اصفهان
دوره 36، شماره 485 - شماره پیاپی 485
مرداد و شهریور 1397
صفحه 712-716

فایل ها

سابقه مقاله

  • تاریخ دریافت: 07 خرداد 1397
  • تاریخ بازنگری: 17 آبان 1403
  • تاریخ پذیرش: 17 فروردین 1401

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار