اثر آتورواستاتین در درمان آنسفالومیلیت تجربی خودایمن و نقش آن در پاسخ لنفوسیت‌های T کمکی

نوع مقاله : مقاله های پژوهشی

نویسندگان

1 دانشجوی دکترای ایمنی شناسی، گروه میکروب‌شناسی، دانشکده‌ی دامپزشکی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران

2 استادیار، گروه میکروب‌شناسی، دانشکده‌ی دامپزشکی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران

3 دانشیار، گروه پاتوبیولوژی، دانشکده‌ی دامپزشکی، دانشگاه ارومیه، ارومیه، ایران

4 دانشیار، گروه ایمنی‌شناسی، دانشکده‌ی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اراک، اراک، ایران

چکیده

مقدمه: تحقیقات اخیر نقش مهم لنفوسیت‌های Th17 و FoxP3+Treg را در پاتوژنز بیماری‌های خودایمنی مشخص نموده‌اند. با وجودی که مطالعات قبلی مؤید نقش تعدیل‌گر ایمنی استاتین‌ها (از قبیل آتورواستاتین) بودند، ولی این اثرات به طور عمده بر مبنای تغییر در نسبت سایتوکاین‌های Th1/Th2 توجیه شده‌اند. در این مطالعه اثرات درمانی آتورواستاتین بر روند آنسفالومیلیت تجربی خودایمن (Experimental autoimmune encephalomyelitis یا EAE) و پاسخ‌های لنفوسیت‌های T کمکی مورد ارزیابی قرار گرفت. روش‌ها: بیماری EAE با استفاده از پپتید MOG35-55 و ادجوانت کامل فروند در موش‌های ماده‌ی C57BL/6 القا شد. سپس موش‌ها در دو گروه 7 رأسی قرار گرفتند. در گروه درمانی بعد از ظهور علایم بالینی بیماری، درمان با آتورواستاتین (روزانه 10 میلی‌گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن) آغاز شد. هم‌زمان، گروه شاهد حلال دارو را به عنوان دارونما دریافت کردند. تا زمان کشتار موش‌ها در روز سی و سوم علایم بیماری به صورت روزانه ثبت گردید. سپس میزان تکثیر به وسیله‌ی آزمون MTT، میزان تولید سایتوکاین‌ها به وسیله‌ی ELISA و فراوانی سلول‌های FoxP3+Treg به وسیله‌ی فلوسایتومتری در بین سلول‌های طحالی سنجیده شد. یافته‌ها: آتورواستاتین پس از بروز علایم به طور معنی‌داری موجب تخفیف بیماری گشت. به دنبال تحریک مجدد پادگنی در سلول‌های جدا شده از طحال، آتورواستاتین موجب کاهش معنی‌دار تولید سایتوکاین‌های پیش التهابی 17-IL و IFN-γ هم‌زمان با کاهش تکثیر لنفوسیتی شد. سطح سایتوکاین ضد التهابی IL-10 نیز به طور معنی‌داری افزایش یافت. با این وجود تغییر معنی‌داری در فراوانی سلول‌های FoxP3+Treg رخ نداد. نتیجه‌گیری: درمان با آتورواستاتین پس از بروز علایم EAE ضمن کاهش تکثیر لنفوسیت‌های خود واکنش‌گر و تغییر نسبت سایتوکان‌های تولیدی به نفع سایتوکاین‌های ضد التهابی، موجب بهبود بیماری می‌گردد. واژگان کلیدی: آنسفالومیلیت تجربی خودایمن، آتورواستاتین، پاسخ لنفوسیتی

عنوان مقاله [English]

The Effects of Atorvastatin on the Treatment of Experimental Autoimmune Encephalomyelitis and its Role in the Response ofT-Helper Lymphocytes

نویسندگان [English]

  • Seyyed Meysam Abtahi Froushani 1
  • Norouz Delerezh 2
  • Rahim Hobbenaghi 3
  • Ghasem Mosayebi 4
1 PhD Student of Immunology, Department of Microbiology, School of Veterinary Medicine, Urmia University, Urmia, Iran
2 Assistant Professor, Department of Microbiology, School of Veterinary Medicine, Urmia University, Urmia, Iran
3 Associate Professor, Department of Pathobiology, School of Veterinary Medicine, Urmia University, Urmia, Iran
4 Associate Professor, Department of Immunology, School of Medicine, Arak University of Medical Sciences, Arak, Iran
چکیده [English]

Background: Recent studies have demonstrated an important role for Th-17 and FoxP3+Treg lymphocytes in pathogenesis of autoimmune diseases. Although previous studies have demonstrated the immunomodulatory potential of statins (such as atorvastatin), these effects have been mostly justified by alterations in Th1/Th2 cytokines. The present study was carried out to investigate the therapeutic effects of atorvastatin on experimental autoimmune encephalomyelitis (EAE) and its effects on the response of T-helper cells. Methods: EAE was induced by MOG35-55 peptide and complete Freund's adjuvant in female C57BL/6 mice. The mice were placed in two therapeutic groups of 7. Treatment with atorvastatin (10 mg/kg daily) was started in the treatment group at day 12 when they developed a disability score. At the same time, the control group received vehicle alone with the same schedule. Signs of disease were recorded daily until the day 33 when mice were sacrificed. Then, splenocytes were tested to assess proliferation rate, cytokine, and the frequency of FoxP3+Treg cells by the 3-(4,5 dimethylthiozol-2-yl)-2,5-diphenyl-tetrazolium bromide (MTT) assay, enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA), and flow cytometry, respectively. Findings: Atorvastatin significantly decreased the clinical signs of established EAE. Aside from reducing lymphocyte proliferation, atorvastatin significantly inhibited the production of pro-inflammatory interleukin 17 (IL-17) as well as interferon gammas (IFN-γ) through antigen-specific restimulation. In addition, the level of anti-inflammatory IL-10 was significantly increased. However, the frequency of FoxP3+Treg cells did not alter significantly. Conclusion: Parallel with decreasing proliferation of autoreactive lymphocyte and cytokine production in favor of pro-inflammatory cytokines, atorvastatin ameliorated established EAE. Keywords: Experimental autoimmune encephalomyelitis, Atorvastatin, Lymphocyte response