بررسی تأثیر درمانی داروی بوپروپیون در درمان اختلال کمبود توجه بیش‌فعالی (ADHD) کودکان و نوجوانان 17-6 ساله شهر اصفهان

نوع مقاله : Original Article(s)

نویسندگان

1 فوق تخصص روان‌پزشکی کودکان و نوجوانان، استادیارگروه روان‌پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی یزد، یزد

2 فوق تخصص روان‌پزشکی کودکان و نوجوانان، استادیارگروه روان‌پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان

3 پزشک عمومی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان

چکیده

مقدمه: به کارگیری بوپروپیون در درمان و کنترل علایم ADHD مورد شک و تردید بوده است و هنوز اتفاق نظر کلی در این زمینه وجود ندارد. لذا هدف از مطالعه‌ی حاضر بررسی اثر بوپروپیون در کنترل علایم ADHD در بیماران می‌باشد. روش ها: در مطالعه‌ی کارآزمایی بالینی، دوسوکور، دارونما کنترل (که 4 هفته طول کشید) و 40 نفر کودک ADHD  (17-6 سال) به دو گروه شاهد و مورد تقسیم شدند. گروه مورد بوپروپیون و گروه شاهد دارونما دریافت کردند. هر دو گروه همچنین در کلاس‌های مهارت‌های اجتماعی نیز شرکت کردند. پرسش‌نامه‌‌های کانرز والد و معلم پیش از مطالعه، هفته دوم و هفته‌ی چهارم مطالعه توسط والدین و معلمان آن‌ها تکمیل شد. فرم سنجش مهارت‌های اجتماعی قبل و پس از مطالعه توسط بیماران پر شد. هم‌چنین پیش از مطالعه، هفته‌ی دوم و هفته‌ی چهارم میزان شدت بیماری، عوارض دارویی و میزان بهبودی توسط متخصص روان‌پزشکی ارزیابی شد. یافته ها: تفاوت معنی‌داری بین میانگین نمرات پرسش‌نامه‌‌های کانرزوالد (‌95/0 P =، 97/0 P =، 77/0 P =)، (47/0 P =، 29/0 P =، 16/0 P =) و فرم سنجش مهارت‌های اجتماعی؛ اجزای تکانشگری (28/0 P =، 41/0 P =) رفتار پسندیده‌ی اجتماعی (24/0 P =، 87/0 P =)، روابط با همسالان (78/0 P =، 28/0 P =) و مهارت‌های ارتباطی (91/0 P =، 61/0 P =) در هیچ زمان مطالعه، بین گروه‌ها وجود نداشت. تنها اختلاف معنی‌دار بین نمره‌ی ADHD از پرسش‌نامه‌‌ی کانرز معلم در هفته‌ی چهارم بین دو گروه شاهد و مورد را تأیید نمود (048/0 P =) پیش از برگزاری مطالعه و هفته‌ی دوم مطالعه،‌ تفاوت معنی‌داری بین میانگین نمرات، میزان شدت بیماری در دو گروه شاهد و مورد وجود نداشت (79/0 P =، 81/0 P =) ولی نتایج هفته‌ی چهارم تحقیق  نشان داد که میانگین نمره‌ی میزان شدت بیماری در گروه شاهد 6/0 از گروه مورد بیشتر است (044/0 P =) عوارض مشاهده شده شامل تهوع و استفراغ در سه نفر، تحریک‌پذیری‌، راش، سردرد، بی‌اشتهایی، تیک، بی‌قراری، و منگی که هر کدام در دو نفر از بیماران دیده شد و ترمور و کابوس شبانه که هر یک در یک نفر مشاهده شد، بود. نتیجه گیری: در نهایت می‌توان از تأثیر نسبی بوپروپیون در کاهش علایم ADHD یاد کرد ولی مطالعات گسترده‌تر با حجم نمونه‌ی بیشتر لازم به‌نظر می‌رسد. واژگان کلیدی: بوپروپیون، اختلال کم‌توجهی بیش‌فعالی، پرسش‌نامه‌ کانرز.

عنوان مقاله [English]

The Effect of Bupropion on Treating of Attention Deficit Hyperactivity Disorder in 6-17 Years Childs and Adolescents in Isfahan.

نویسندگان [English]

  • Mohamadreza Sadramely 1
  • Mojgan Karahmadi 2
  • Mohamadmasoud Azhar 2
  • Navid Koleini 3
  • Farnaz Farshidfar 3
1 Assistant Professor, Department of Psychiatry, School of Medicine, Yazd University of Medical Sciences, Yazd
2 Assistant Professor, Department of Psychiatry, School of Medicine, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan
3 General Practitioner, School of Medicine, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan
چکیده [English]

Background: The effects of bupropion in control and treatment of Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) patients is not cleared yet. The aim of this study was to check its effects on control of ADHD signs and symptoms. Methods:In a Randomized, double blind, placebo control clinical trial (which take 4 weeks), 40 ADHD children were divided into two groups. The control group received bupropion but the placebo group received placebo. Both of them took part in social skills sessions. Conner's questionnaires (teacher's and parent's) were filled before, two weeks, and 4 weeks of study. The social behavior questionnaires were filled before and after the study. The Psychiatrist followed the patients and evaluated the severity of the disease before, 2 weeks, and 4 weeks of the study. Findings:There were not any significant difference between the scores of Conner’s questionnaire (P = 0.77, P = 0.97, P = 0.95) and social skills questionnaire (P = 0.16, P = 0.29, P = 0.47). Impulsivity (P = 0.41, P = 0.28), accepted social behavior (P = 0.87, P = 0.24), peer relationship (P = 0.28, P = 0.78), and communication skills (P = 0.61, P =0.91) at any time of the study. The only difference was between ADHD subscale of Conner’s questionnaire for teachers in the week 4 (P = 0.048). There were not any statistical differences between the scores of severity before and week 2 (P = 0.81, P = 0.79). But at the week 4 the severity score was 0.6 greater in placebo than in control group (P = 0.044). the side effects of the bupropion were nausea and vomiting in 3 patients, headache, irritability, rash, anorexia, tick, confusion, agitation in 2 patients, and tremor and night mare in one patient. Conclusion: Finally despite partially effects of bupropion on controlling the signs and symptoms of ADHD, more expanded trials are suggested.   Key words: Bupropion, Attention deficit hyperactive disorder (ADHD), Conner’s questionnaire.