مقایسه‌ی نتایج درمان جراحی شکستگی بسته‌ی دیافیز تیبیا به دو روش میله گذاری داخل کانال به شیوه‌ی ریم نشده و پیچ و پلاک

نوع مقاله : Original Article(s)

نویسندگان

1 دانشیار گروه ارتوپدی، بیمارستان الزهرا (س)، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان

2 استادیار گروه ارتوپدی، بیمارستان الزهرا (س)، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان

3 رزیدنت ارتوپدی، بیمارستان الزهرا (س)، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان

چکیده

مقدمه: شکستگی دیافیز تیبیا شایع‌ترین شکستگی استخوان‌های بلند بدن می‌باشد. میله گذاری داخل کانال به شیوه‌ی ریم‌شده (Reamed intramedullary nailing) روش انتخابی برای ثابت کردن این شکستگی است. در کشور ما بیشتر این شکستگی‌ها به دو روش پیچ و پلاک یا میله‌گذاری داخل کانال به شیوه‌ی ریم‌نشده (Unreamed Tibial nailing یا UTN) ثابت می‌شوند و با توجه به این که در بسیاری از مناطق کشور تجهیزات کافی برای ریم کردن کانال وجود ندارد و این روش کمتر شناخته شده است، روش میله گذاری داخل کانال به شیوه ریم‌شده خیلی کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. هدف از این مطالعه، مقایسه‌ی نتایج دو روش پیچ و پلاک و میله‌گذاری داخل کانال به شیوه‌ی ریم‌نشده بود.

روش ها: مطالعه به روش مداخله‌ی بالینی تصادفی شده انجام شد. 100 بیمار که در مدت 2 سال به اورژانس بیمارستان الزهرای (س) اصفهان مراجعه می‌کردند، در دو گروه 50 نفری به یکی از دو روش یاد شده تحت درمان جراحی قرار می‌گرفتند. همه‌ی بیماران بعد از عمل جراحی به طور میانگین به مدت 16 ماه پی‌گیری شدند و از نظر مدت زمان جوش خوردن و عوارض ایجاد شده، دو گروه مورد مقایسه قرار گرفتند.

میانگین زمان جوش خوردن در گروه UTN 16 یافته ها: هفته و در گروه پیچ و پلاک 3/14 هفته بود (05/0 < P). بعد از عمل با UTN، 4 مورد (8 درصد) و بعد از عمل با پیچ و پلاک 3 مورد (6 درصد) از شکستگی‌ها جوش نخوردند (05/0 < P). در رادیوگرافی‌های پی‌گیری بعد از عمل در هر دو گروه، در 3 مورد بدجوش خوردن (Malunion) ایجاد شد که همگی در شکستگی‌های یک سوم دیستال و به صورت واروس بودند (6 درصد). بعد از عمل با UTN هیچ مورد عفونت مشاهده نشد ولی بعد از عمل با پیچ و پلاک یک مورد عفونت سطحی مشاهده شد (2 درصد). در هر دو گروه در 4 مورد نیاز به انجام جراحی مجدد وجود داشت (8 درصد) .

نتیجه گیری: ثابت کردن شکستگی‌های بسته و خرد نشده (Uncomminuted) دیافیز تیبیا به وسیله‌ی پیچ و پلاک نتایج رضایت‌بخشی را در پی دارد و نتایج و عوارض آن با UTN قابل مقایسه است.

واژگان کلیدی: شکستگی بسته‌ی تیبیا، دیافیز تیبیا، میله‌گذاری داخل کانال به شیوه‌ی ریم‌نشده، پیچ و پلاک.

عنوان مقاله [English]

A Comparison between Unreamed Tibial Nailing and Plate in the Treatment of Closed Tibial Diaphyseal Fractures

نویسندگان [English]

  • Abdoreza Tavakoli 1
  • Seyed Hamid Mousavi 2
  • Arsalan Mahmoudian 3
1 Associated Professor, Department of Orthopaedics, School of Medicine, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan
2 Assistant Professor, Department of Orthopaedics, School of Medicine, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan
3 Clinical Resident, Department of Orthopaedics, School of Medicine, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan
چکیده [English]

Background:Tibial diaphyseal fracture is the most common fracture of long bones. Reamed intramedullary nailing is the method of choice for internal fixation of closed fractures. In Iran, plating and unreamed tibial nailing (UTN) are the most commonly used methods; because of paucity of equipments such as c-arm and reaming sets the reamed method is rarely used. This study compared the results of these two methods in the treatment of uncomminuted closed tibial shaft fractures.

Methods: A randomized clinical trial study including 100 patients (78 males, 22 females; mean age 24 years; range 16 to 50 years) was performed. Fifty patients were in unreamed locked intramedullary nailing and plate-screw groups. The patients were evaluated with regard to the union time and complications after a mean follow up of 16 months (12-20 months).

Findings: The mean time to union was 16 weeks in the UTN group and 14.3 weeks in the plate-screw fixation group (P > 0.05). There were 4 (8%) and 3 (6%) non-union after UTN and plating respectively (P > 0.05). Plain radiographs showed angulation in 3 patients in each group, all of them were in distal third fractures and in varus (6%). There was no infection after UTN but one superficial infection after osteosynthesis with plate and screw (2%). 4 patients after UTN and 3 patients after fixation with plate-screw required reoperation (8% versus 6%).

Conclusion: Plate-screw osteosynthesis yields satisfactory results in uncomminuted closed fractures of the tibial shaft and has comparable results with UTN.

Key words: Close fracture, Tibial diaphysis, Unreamed tibial nailing (UTN), Plate-screw.