بررسی اپیدمیولوژی لیشمانیوز جلدی در استان اصفهان در طی سال‌های 1390-1380

نوع مقاله : مقاله های پژوهشی

نویسندگان

1 دانشیار، مرکز تحقیقات پوست و سلول‌های بنیادی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران

2 دانشجوی دکتری، گروه حشره‌شناسی پزشکی و کارشناس پژوهشی، مرکز تحقیقات بیماری‌های پوستی و سالک، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان و گروه حشره‌شناسی پزشکی و مبارزه با ناقلین، دانشکده‌ی بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران

3 دانشیار، مرکز تحقیقات بیماری‌های پوستی و سالک و گروه اپیدمیولوژی و آمار زیستی، دانشکده‌ی بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران

4 کارشناس واحد مبارزه با بیماری‌ها، معاونت بهداشتی استان، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران

5 دانشیار، مرکز تحقیقات بیماری‌های پوستی و سالک، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان و مرکز تحقیقات پوست و سلول‌های بنیادی، دانشگاه علوم پزشکی تهران، تهران، ایران

چکیده

مقدمه: استان اصفهان از کانون‌های قدیمی لیشمانیوز جلدی، به ویژه نوع روستایی یا مرطوب آن (Zoonotic cutaneous leishmaniasis) می‌باشد. با توجه به فقدان اطلاعات کافی در مورد اپیدمیولوژی و شیوع بیماری در استان، انجام این تحقیق لازم به نظر می‌رسید.روش‌ها: اطلاعات از طریق پرونده‌ی بیماران ثبت شده در مرکز بهداشت استان جمع آوری گردید. داده‌های حاصل از نمونه‌ی مستقیم میکروسکوپی تهیه شده توسط آزمایشگاه‌های تشخیص سالک مرکز تحقیقات بیماری‌های پوستی و سالک و مراکز بهداشتی دیگر و مشخصات فردی، تعداد و محل زخم، مدت ابتلا، محل سکونت، محل کار و سابقه‌ی مسافرت در 2 ماه گذشته جمع آوری شد. بر اساس اطلاعات موجود در پرونده‌ها، وضعیت اپیدمیولوژیک بیماری در کل استان مشخص گردید.یافته‌ها: از 28315 بیمار مبتلا به لیشمانیوز در طی سال‌های 1390-1380 در کل استان اصفهان، 10809 مورد (2/38 درصد) زن و 17491 مورد (8/61 درصد) مرد بودند. میانگین سنی مبتلایان 52/16 ± 40/22 سال بود. به تفکیک محل زخم، ضایعه‌ی صورت 1/12، دست و پا 3/12، صورت و دست‌ها 5/4، صورت و دست و پاها 4/1، پاها 1/24، دست‌ها 3/32 درصد را به خود اختصاص داد و محل آلودگی در 5/11 درصد غیر از صورت، دست‌ها و پاها بود. تعداد ضایعات روی بدن بیماران بین 1 تا بیش از 3 زخم بود. در  بین مبتلایان، 12163 نفر (43 درصد) یک زخم، 6330 نفر (4/22 درصد) دو زخم، 503 نفر (8/1 درصد) سه زخم و 8008 نفر (3/28 درصد) بیشتر از سه زخم داشتند. 17883 نفر از بیماران (2/63 درصد) در مناطق شهری و 8241 نفر (1/29 درصد) در مناطق روستایی سکونت داشتند. نتیجه‌گیری: شیوع سالک در استان اصفهان بالا بوده، مبارزه با مخزن و ناقل بیماری در منطقه ضروری می‌باشد. روند به نسبت متغیر بیماری در سال‌های مختلف، نشان دهنده‌ی آندمیک بودن استان اصفهان نسبت به این بیماری است و مطالعات اپیدمیولوژیک وسیع‌تری پیشنهاد می‌گردد. 

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

The Epidemiology of Cutaneous Leishmaniasis in Isfahan Province, Iran, During 2001-2011

نویسندگان [English]

  • Mohammad Ali Nilforoushzadeh 1
  • Leila Shirani-Bidabadi 2
  • Sayed Mohsen Hosseini 3
  • Reza Fadaei-Nobari 4
  • Fariba Jaffary 5
1 Associate Professor, Skin and Stem Cell Research Center, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
2 PhD Student, Researcher, Skin Diseases and Leishmaniasis Research Center, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan AND Department of Medical Entomology and Vector Control, School of Public Health, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
3 Associate Professor, Skin Diseases and Leishmaniasis Research Center AND Department of Biostatistics and Epidemiology, School of Health, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
4 Department of Disease Control, Isfahan Provincial Health Center, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran
5 Associate Professor, Skin Diseases and Leishmaniasis Research Center, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan AND Skin and Stem Cell Research Center, Tehran University of Medical Sciences, Tehran, Iran
چکیده [English]

Background: Isfahan province is one of the common foci of the cutaneous leishmaniasis in Iran, particularly the wet or rural zoonotic cutaneous leishmaniasis (ZCL). Due to the lack of information about the epidemiology and prevalence of cutaneous leishmaniasis in Isfahan province, Iran, this study was designed.Methods: Data were collected from the recorded data of patients with leishmaniasis referred to Isfahan Province Health Care Center, Isfahan, Iran. The patients were diagnosed by direct microscopic examination of the samples. Data concerning demographic features, the number and location of lesions, duration of disease, area of residence, work location, the history of travel within the past two months, address, and telephone number of the patients was collected. The epidemiological status of leishmaniasis was determined from the recorded data.Findings: In total, data of 28315 patients with leishmaniasis during 2001 to 2011 were studied. Among them, 10809 (38.2%) patients were women and 17491 (61.8%) were men. The mean age of the patients was 22.40 ± 16.52 years (range: 1-100 years). The incidence of lesions was 12.1% in face, 12.3% in hands and legs, 4.5% in face and hands, 24.1% in legs, 32.3% in hands and 11.5% in the other parts of body. 12163 patients (43%) had one, 6330 (22.4%) had two, 503 (8.1%) had three, and 8008 (28.3%) had more than three lesions. Overall, 17883 patients (63.2%) lived in urban areas and 8241 (29.1%) in rural areas and most of the cases were seen among those who lived in cities and urban areas.Conclusion: Considering the high prevalence of cutaneous leishmaniasis in the Isfahan province, eliminating the leishmaniasis vector and its reservoirs in this endemic area seems to be necessary. During the years, it has been showed that leishmaniasis is endemic in Isfahan province; hence, a more extensive epidemiologic study is recommended. 

کلیدواژه‌ها [English]

  • Leishmaniasis
  • Cutaneous
  • Epidemiology
  • Prevalence
  • Isfahan
  • Iran

مراجع

  1. Afsar Kazerooni P, Aliakbarpour M, Gharecahi AM. Epidemiologic study of geographical distribution of Leishmaniasis based on geographical information system in Fars province. J Kerman Univ Med Sci 2006; 13(2): 32. [In Persian].
  2. Aflatoonian MR, Sharifi I. The epidemiology of Cutaneous leishmaniasis in the city and suburb of Bam in 2010: active case-finding, treatment and health education of the school children. Iran J Epidemiol 2011; 7(3): 52-7. [In Persian].
  3. Nadim A, Seyedi Rashti MA. Cutaneous. leishmaniasis in Khorasan. Iranian J Pub Health 1972; 1(2): 20-5.
  4. Nadim A, Aflatoonian MR. Anthroponotic cutaneous leishmaniasis in the city of Bam, southeast Iran. Iran J Public Health 1995; 4(1-2): 15–24.
  5. Seyedi-Rashti A, Keighobadi K, Nadim A. Urban cutaneous leishmaniasis in Kerman, Southeast Iran. Bull Soc Pathol Exot Filiales 1984; 77(3): 312-9.
  6. Yaghoobi-Ershadi MR, Javadian E. Studies on sandflies in a hyperendemic area of zoonotic cutaneous leishmaniasis in Iran. Indian J Med Res 1997; 105: 61-6.
  7. Nilforoushzadeh MA, Shirani Bidabadi L, Hosseini SM, Fadaei Nobari R, Jaffary F. Cutaneous leishmaniasis in Isfahan Province, Iran, During 2001-2011. Skin Stem Cell 2014; 1(2): e23303.
  8. Ranjbar-Totoei AA, Soltani AM. Epidemiologic study of cutaneous Leishmaniasis in Noogh/Rafsanjan in 2005. J Kerman Univ Med Sci 2006; 13(2): 95. [In Persian].
  9. Yaghoobi-Ershadi MR, Javadian E, Tahvildare-Bidruni GH. Leishmania major MON-26 isolated from naturally infected Phlebotomus papatasi (Diptera: Psychodidae) in Isfahan Province, Iran. Acta Trop 1995; 59(4): 279-82.
  10. Mesgarian F, Rahbarian N, Mahmoud Radi M, Hajaran H, Shahbaz F, Mesgarian Z, et al. Identification of leishmania species isolated from human cutaneous leishmaniasis in Gonbad-e-Qabus city using a PCR method during 2006-2007. Tehran Univ Med J 2010; 68(4): 250-6.
  11. Yaghoobi-Ershadi MR, Javadian E. Zoonotic cutaneous leishmaniasis to the north of Isfahan. Human infection in 1991. Bull Soc Pathol Exot 1995; 88(1): 42-5.
  12. Nadim A, Mesghali A, Amini H. Epidemiology of cutaneous leishmaniasis in the Isfahan province of Iran. 3. The vector. Trans R Soc Trop Med Hyg 1968; 62(4): 543-9.
  13. Gharavi MG. Handbook of medical protozoology. 3rd ed. Tehran, Iran: Tabib Publications; 2003.
  14. Zahraei Ramezani A. Assessment of cutaneous leishmaniasis in the Isfahan (vector, reservoir, gent) [MSc Thesis]. Tehran, Iran: School of Public Health, Tehran University of Medical Sciences; 1992. [In Persian].
  15. Nilforoushzadeh MA, Sadeghian G. Cutaneous leishmaniasis. Isfahan, Iran: Isfahan University of Medical Sciences Publication; 2002. [In Persian].
  16. Desjeux P. The increase in risk factors for leishmaniasis worldwide. Trans R Soc Trop Med Hyg 2001; 95(3): 239-43.
  17. World Health Organization. Leishmaniasis [Online]. [cited 2015 Feb]; Available from: URL: http://www.who.int/mediacentre/factsheets/fs375/en/
  18. Ministry of Health and Medical Education, Center for Disease Control. Instruction of leishmaniasis control. Tehran, Iran: Center for Disease Control; 1999. [In Persian].
  19. Markle WH, Makhoul K. Cutaneous leishmaniasis: recognition and treatment. Am Fam Physician 2004; 69(6): 1455-60.
  20. Hamzavi Y, Frozani A, Moheb Ali M. Cutaneous leishmaniasis in Bosheher province 1984-1998. Behbood J 2001; 5(3):1–8. [In Persian].
  21. Magill AJ. Cutaneous leishmaniasis in the returning traveler. Infect Dis Clin North Am 2005; 19(1): 241-xi.
  22. Rafati N, Shaporimoghadem A, Ghorbani R. Epidemiological study of cutaneous leishmaniasis in Damghan (2000-2006). Koomesh 2007; 8(4): 247-54. [In Persian].
  23. Nazari M. Cutaneous leishmaniasis in Hamadan, Iran (2004-2010). Zahedan J Res Med Sci 2012; 13(9): 39-42. [In Persian].
  24. Athari A, Jalallu N. A five-year survey of Cutaneous leishmaniasis in Iran. J Isfahan Med Sch 2006; 24(82): 8-13. [In Persain].
  25. Babaei GHR, Shayan A. An epidemiological study of cutaneous leishmaniasis and the investigation of scars with emphesis on seasons, age and sex groups in Paalam, South of Lorestan province. Armagan Danesh J 2003; 8(29): 51–7. [In Persain].
  26. Dehghani Tafti A, Hanafi Bajd AA, Jafari R, Ehrampoush MH. Cutneous leishmaniasis in Ardakan city. J Shaheed Sadoughi Univ Med Sci 1993; 11(1 Suppl 4): 22–8. [In Persain].
  27. Kubeyinje EP, Belagavi CS, Jamil YA. Cutaneous leishmaniasis in expatriates in northern Saudi Arabia. East Afr Med J 1997; 74(4): 249-51.
  28. Zahirnia AH, Moradi AR, Norozi NA, Bathaii JN, Erfani H, Moradi A. Epidemiological survey of cutaneous leishmaniasis in Hamadan province (2002-2007). Sci J Hamdan Univ Med Sci 2009; 16(1): 43-7. [In Persain].
  29. Ramezani Y, Mousavi SGhA, Bahrami A, Fereydooni M, Parsa N, Kazemi B. Epidemiological study of cutaneous leishmaniasis in Aran and Bidgol from April to September 2009. Feyz 2011; 15(3): 254-8. [In Persian].
  30. Doroudgar A, Mahboubi S, Nematian M, Sayah M, Doroudgar M. An epidemiological study of cutaneous leishmaniasis in Kashan (2007-2008). Koomesh 2009; 10(3): 177-83. [In Persian].
  31. Doroudgar A, Dehghani R, Hooshyar H. Prevalence of salak in Aran and Bidgol. J Qazvin Univ Med Sci 1999; 3(3): 84-92. [In Persian].
  32. Desjeux P. Leishmaniasis. Nat Rev Microbiol 2004; 2(9): 692-3.
  33. Naghash A, et al. Cutaneous Leishmaniasis of Ahwaz. Nabz Journal 1992; 7(1): 22–6.
مجله دانشکده پزشکی اصفهان
دوره 32، شماره 315 - شماره پیاپی 315
بهمن و اسفند 1393
صفحه 2241-2251

فایل ها

سابقه مقاله

  • تاریخ دریافت: 04 دی 1393
  • تاریخ بازنگری: 07 اردیبهشت 1403
  • تاریخ پذیرش: 17 فروردین 1401

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار